Εισβολή στη Νότια Κορέα

Στις 25 Ιουνίου 1950, ο στρατός της Βόρειας Κορέας πέρασε δυναμικά τον 38ο παράλληλο ανακοινώνοντας σαν στόχο την συνένωση των δυο τμημάτων της Κορέας σε ενιαίο κράτος και την εκτέλεση του Σήνγκμαν-Ρή και των οπαδών του. Η στρατιωτική δύναμη του Βορρά είναι πολύ σημαντική εκείνη την στιγμή και όλη φυσικά ρωσικής προέλευσης, συνδυάζοντας και πρόσθετες ενισχύσεις "εθελοντών" που προστέθηκαν από την Κίνα. Τα ακριβή αριθμητικά δεδομένα δεν είναι εύκολο να εκτιμηθούν, αλλά επρόκειτο περίπου για πάνω από 230.000 στρατό, 300 αεροπλάνα, 200 τανκ και πάνω από 200 πυροβόλα. Σύμφωνα με Αμερικανικές πηγές οι αντίστοιχες δυνάμεις τους στην Νότια Κορέα ήταν μόνο 65.000 στρατιώτες και κάπου 20 μόνο βοηθητικά αεροπλάνα. Η γενικότερη επίσης υποδομή στη Νότια Κορέα ήταν κάτω του στοιχειώδους, οπότε την επίθεση εκείνη ακολούθησε μια χαώδης υποχώρηση στρατιωτών και πολιτών μέσα από δυσκολοδιάβατους δρόμους και κάτω από συνεχή εχθρικά πυρά.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος Χάρρυ Τρούμαν, παρόλο που είχε ενδεικτικές πληροφορίες για συγκεντρώσεις στρατευμάτων του Βορρά στον 38ο παράλληλο, δε θέλησε να εμπλακεί σε ένα ανοιχτό πόλεμο και προσπάθησε να υποβιβάσει το μέγεθος της εισβολής. Ο Τρούμαν ήταν σε αντίθεση με τους στρατιωτικούς του, λέγοντας ότι δεν επιθυμούσε να ξεκινήσει τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο κι είναι επίσης αλήθεια ότι τον πίεζαν για το αντίθετο οικονομικοί βιομηχανικοί κύκλοι στην Αμερική, που ευνοούσαν νέες πολύ προσοδοφόρες πολεμικές παραγγελίες που είχαν συνηθίσει απ την εποχή του προηγούμενου Παγκόσμιου Πολέμου. Ο Τρούμαν, φανατικά αντικομμουνιστής ο ίδιος, αποφάσισε ωστόσο να ελιχθεί αρχικά διπλωματικά μέσω του ΟΗΕ, πετυχαίνοντας μια, αμφισβητούμενη νομικά πάντως, ομόφωνη καταδίκη της Βόρειας Κορέας εκμεταλλευόμενος την απουσία της Ρωσίας και της Κίνας, οι οποίες δεν έπαιρναν μέρος λόγω της αντίδρασής τους για την παρουσία της Εθνικιστικής Κίνας στον ΟΗΕ .

Αμερικανοί πεζοναύτες

Σε λίγες μέρες, η ακατάσχετη εκείνη υποχώρηση αθροίζει πολλά θύματα στο Νότο και φτάνει στο σημείο να περιορίσει τους Αμερικανούς μόλις στο 10% της αρχικής περιοχής που κατείχαν. Ο Τρούμαν επέβαλε χάρις στην απόφαση του ΟΗΕ την εμπλοκή των ΗΠΑ και άλλων συμμάχων υπό την σημαία του ΟΗΕ (27 Ιουνίου 1950) σε μια εμπλοκή που προτιμούσε να αποκαλεί "αστυνομική επιχείρηση".Ο Αμερικανικός Στόλος κινήθηκε αμέσως προς την Ιαπωνία και την Κορεατική θάλασσα για να υποστηρίξει με αεροπλανοφόρα τις δυνάμεις τους στην Κορέα, ενώ ετοιμάστηκαν ενισχύσεις από τις Αμερικανικές δυνάμεις που είχαν βάση στην Ιαπωνία. Η Κίνα δήλωσε ότι θεωρεί τις ΗΠΑ σαν δύναμη απειλής στην περιοχή της, αφήνοντας υποψίες ότι ήταν έτοιμη να εμπλακεί στην διαμάχη εκείνη. Τον Αύγουστο, ο Τρούμαν δίνει την αρχιστρατηγία στον Στρατηγό 5 αστέρων Ντάγκλας Μακάρθουρ για όλες τις δυνάμεις του ΟΗΕ. Ο στρατηγός αυτός είναι επίσης υποστηρικτής της σκληρής γραμμής, αλλά ακόμα μισεί τον Τρούμαν επειδή τον θεωρεί μάλλον διστακτικό απέναντι των κομμουνιστών, επειδή δεν ευνοεί τον ολοκληρωτικό πόλεμο. Ο Τρούμαν φοβάται πάντα την εμπλοκή της Κίνας, γιατί αυτό θα σήμαινε την απαρχή ενός νέου μεγάλου πολέμου, τον οποίο θέλει όμως να αποφύγει για το μεγάλο του οικονομικό κόστος, το οποίο δεν του επιτρέπει να βάλει μπροστά την ειρηνική μεταπολεμική του πολιτική ανόρθωσης στο εσωτερικό των ΗΠΑ.

Ο Μακάρθουρ σχεδιάζει μια αντεπίθεση στα νώτα των Βορειο-Κορεατικών δυνάμεων στην ρίζα της Κορεατικής χερσονήσου και πετυχαίνει μια αιφνιδιαστική απόβαση στην Ιντσόν (Incheon) αποκόπτοντας όλη την υπόλοιπη εχθρική δύναμη στα νότια μεταξύ 15 και 28 Σεπτεμβρίου 1950. Αυτό του επιτρέπει στις 8 Οκτωβρίου 1950 να ξεπεράσει τον 38ο παράλληλο και, κατακτώντας πρακτικά όλη τη Βόρεια Κορέα, να φτάσει στα κινεζικά σύνορα. Ο Τρούμαν αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι ο κατά τα άλλα αντιπαθής σε αυτόν στρατηγός του πέτυχε μια πολύ έξυπνη κίνηση κατά του εχθρού, αλλά ο Μακάρθουρ είναι υπέρ της περαιτέρω επίθεσης για την μόνιμη εξάλειψη της απειλής απ' τον Βορρά. Ο Τρούμαν δεν συμφωνεί επιδιώκοντας πάντα την μη επέμβαση της Κίνας. Ο Μακάρθουρ καταφεύγει σε προσωπικές δηλώσεις στον Τύπο, επικρίνοντας τον Τρούμαν για έλλειψη πολιτικής γραμμής στην Κορέα. Στις 15 Οκτωβρίου 1950 όμως, σε κοινή σύσκεψη με τον Τρούμαν, ο Μακάρθουρ αποκλείει την οποιαδήποτε πιθανότητα εμπλοκής της Κίνας που την θεωρεί ανίκανη να δράσει στρατιωτικά.

Το σκηνικό εκείνο ανατρέπεται άρδην την 1η Νοεμβρίου 1950, όταν η Κίνα επιτίθεται με δυνάμεις κάπου 500.000 ανδρών στα εδάφη της Βόρειας Κορέας, με σκοπό, όπως λέει, να προστατεύσει την δική της περιοχή, που τώρα βρίσκεται πολύ κοντά στα προωθημένα αμερικανικά στρατεύματα. Πρόκειται ουσιαστικά για τον πρώτο στην ιστορία πόλεμο Κίνας–Αμερικής. Οι δυνάμεις της Κίνας είναι πολύ οργανωμένες και καλά εφοδιασμένες, πράγμα που αντιστρέφει ολοσχερώς την κατάσταση στο μέτωπο. Στις αεροπορικές μάλιστα αναμετρήσεις, τα αεριωθούμενα αεροπλάνα τίθενται για πρώτη φορά σε πλήρη δράση και οι Αμερικανοί έκπληκτοι αντιμετωπίζουν το ρωσικό μαχητικό Μινγκ-15, που έχει επιδόσεις κατά κάτι καλύτερες του δικού τους F-86, παρόλο που οι Κινέζοι πιλότοι δεν είναι το ίδιο έμπειροι, αν και υποβοηθούνται από Ρώσους εκπαιδευτές και πιθανόν και από μερικούς Ρώσους πιλότους εθελοντές που ηγούνται κάποιων σμηνών^[2].