Τα ονόματα των πιλότων της Π.Α. που έχασαν τη ζωή τους στην Ισπανία

Τα ονόματα των πιλότων της Π.Α. που έχασαν τη ζωή τους στην Ισπανία

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ ΓΕΑ

Πτώση Διθέσιου Αεροσκάφους F-16

Τη Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015 και ώρα Ελλάδας 16:16, διθέσιο αεροσκάφος F-16D Block 50 της 111ΠΜ/341Μ, το οποίο συμμετείχε στην 1η Εκπαιδευτική Σειρά Αέρος για το 2015 του Tactical Leadership Programme (TLP), στην Αεροπορική Βάση Los Llanos, στο Albacete της Ισπανίας, συνετρίβη κατά τη διάρκεια της απογείωσης με συνέπεια το θανάσιμο τραυματισμό των δύο (2) Ιπταμένων.

Στο δυστύχημα έχασαν τη ζωή τους κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, ο Σμηναγός (Ι) Παναγιώτης Λάσκαρης, 35 ετών, έγγαμος με ένα γιο, με σύνολο ωρών πτήσεως 1.459 εκ των οποίων οι 872 ώρες σε αεροσκάφη F-16...

και ο Σμηναγός (Ι) Αθανάσιος Ζάγκας, 31 ετών, έγγαμος με ένα γιο και μία κόρη, με σύνολο ωρών πτήσεως 1.128 εκ των οποίων οι 524 ώρες σε αεροσκάφη F-16.

Στην Αεροπορική Βάση Los Llanos, βρίσκεται ομάδα εμπειρογνωμόνων με επικεφαλής τον Αρχηγό της Τακτικής Αεροπορίας, Αντιπτέραρχο (Ι) Χρήστο Βαΐτση.

Λόγω ύπαρξης τοξικών - σύνθετων υλικών, η περιοχή του ατυχήματος έχει αποκλειστεί από τις ισπανικές Αρχές και εξειδικευμένο κλιμάκιο της Πολεμικής Αεροπορίας μετέβη με αεροσκάφος C-130, προκειμένου να συνδράμει στην πρόσβαση των επίγειων δυνάμεων στην εν λόγω περιοχή.

Το αεροσκάφος που κατέπεσε ήταν το υπ' αριθμ. 93-1084, το οποίο αφίχθη στην Ελλάδα τον Νοέμβριο του 1997 και είχε συμπληρώσει περίπου 4.056 ώρες πτήσεως.

ΠΗΓΗ: http://www.haf.gr/el/news.asp?id=9734

Υπευνθύμιση των μελών μας για την παραλαβή της κάρτας συμμετοχής για την εκδήλωση-κοπή πίτας του ΣΕΑΝ Μαγνησίας

Αγαπητοί συνάδελφοι επικοινωνήστε όσο το δυνατό συντομότερα  για να παραλάβετε από το γραφείο μας την κάρτα συμμετοχής για την εκδήλωση & κοπή της πίτας του Συνδέσμου μας. Με την κάρτα συμμετοχής κάνετε κράτηση της θέσης σας για την εκδήλωση, το φαγητό, το ποτό και τη μουσική.
 Αξία κάρτας 10€. Προσοχή θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας, λόγω των περιορισμένων θέσεων στη Λέσχη.

Τις κάρτες συμμετοχής για την εκδήλωση μπορείτε να τις παραλαμβάνετε, από το γραφείο του ΣΕΑΝ Μαγνησίας,

 

Πλατεία Προσκόπων Αϊδινίου, Νέα Ιωνία - Δευτέρα - Πέμπτη 6 - 8 μ.μ.,

τηλέφωνο 6980203223

 

 

 

Το Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΕΑΝ Μαγνησίας, προσκαλεί τα μέλη του στον εορτασμό των 70 χρόνων ιστορίας του Συνδέσμου και στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας, που θα γίνει στις 11/2/2015 & ώρα 18.00 στην Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Βόλου.

 

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν ο κ. Ι. Κορνιλάκης, Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΛΑΙΆ με θέμα: "Ι. Καποδίστριας ο Άγιος της πολιτικής"

και ο Μ. Δουμουσιάρης, Αντιπρόεδρος του ΣΕΑΝ Μαγνησίας με θέμα: "70 Χρόνια ιστορίας ΣΕΑΝ Μαγνησίας".

Μετά θα ακολουθήσει δείπνο με τη συνοδεία μουσικής κομπανίας. 

 

Για την είσοδό σας στην ΛΑΦ Βόλου, στις 11/2/2015, θα πρέπει να προμηθευτείτε κάρτα συμμετοχής, από τον Σύνδεσμό μας, η τιμή της οποίας είναι 10€. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Αυτό γίνεται για να γνωρίζουμε τον αριθμό των ατόμων που θα έρθουν, τον υπολογισμό των γευμάτων που θα διατεθούν, αλλά και την καλύτερη & ταχύτερη εξυπηρέτηση των μελών μας. Στην παραπάνω τιμή περιλαμβάνεται το φαγητό - ποτό - μουσική. 

 

 

Πλατεία Προσκόπων Αϊδινίου, Νέα Ιωνία - Δευτέρα - Πέμπτη 6 - 8 μ.μ., τηλέφωνο 6980203223

 

Το Πρόγραμμα της εκδήλωσης είναι το εξής:

 

1) Έναρξη εκδήλωσης - Καλωσόρισμα

2) Απολογισμός δραστηριοτήτων από τον πρόεδρο του ΣΕΑΝ

3) Ομιλία του κ. Μ. Δουμουσιάρη με θέμα:" 70 χρόνια ιστορίας ΣΕΑΝ Μαγνησίας"

4) Ομιλία του κ. Ι. Κορνιλάκη με θέμα: "Ι. Καποδίστριας, ο Άγιος   της πολιτικής".

5) Απονομή αναμνηστικών.

6) Κοπή πίτας

7) Δείπνο με μουσική κομπανία

Επίσης στο γραφείο του ΣΕΑΝ θα διατίθενται από 19/12/2014 ημερολόγια, με αφορμή τον εορτασμό των 70 χρόνων ΣΕΑΝ, με τιμή 3€ έκαστο.

Σας περιμένουμε όλους στην μεγάλη αυτή γιορτή του Συνδέσμου μας, που σκοπό έχει την αλληλογνωριμία και σύσφιξη σχέσεων μεταξύ των μελών μας.

Το Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΕΑΝ

Η απόδραση ενός Νορβηγού κατασκόπου που κάλυψε 200 μίλια σε χιονισμένα βουνά, πηδώντας από δέντρο σε δέντρο για να μην αφήνει ίχνη στους Ναζί

Πρόσφατα αποκαλύφθηκε η απίστευτη ιστορία ενός Νορβηγού, μέλους της Νορβηγικής αντίστασης, ο οποίος επέδειξε μοναδική γενναιότητα και τόλμη, όταν μετά την απόδρασή του από τους Γερμανούς διέσχισε 200 μίλια σε χιονισμένο τοπίο. Ο Σβεν Σομ μετά από μία επιτυχή απόδραση και αφού επί δύο μήνες προσπαθούσε να διαφύγει από την χώρα, γλίτωσε την εκτέλεση και έφτασε τελικά στην Αγγλία.
Σήμερα, περίπου 70 χρόνια μετά, βρέθηκε ένα μεγάλο αρχείο από μυστικά έγγραφα που είχε συγκεντρώσει ο ίδιος ο Σβεν Σομ.

 Ο Σβεν Σομ, ως μέλος της αντίστασης, είχε αποστολή να φωτογραφίζει στην πατρίδα του με μυστική κάμερα Γερμανικές στρατιωτικές βάσεις, στρατηγικής σημασίας και να στέλνει τα μικροφίλμ στους συμμάχους κρυμμένα κάτω από γραμματόσημα σε επιστολές.

Η σύλληψη και η δραπέτευση

Ο Σβεν Σομ συνελήφθη από τους Γερμανούς το 1944 για κατασκοπεία, κατηγορία που τιμωρείται με θάνατο, αλλά κατάφερε να δραπετεύσει ανοίγοντας τις χειροπέδες του και περπατώντας στις μύτες των ποδιών του μπροστά από τον δεσμοφύλακά του που κοιμόταν.
Στη συνέχεια κι ενώ 900 Γερμανοί στρατιώτες εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό με σκύλους ανίχνευσης, αυτός κατάφερε να διανύσει 200 μίλια σε χιονισμένο τοπίο πηδώντας από δέντρο σε δέντρο ώστε να μην αφήνει πίσω του ίχνη.
Τελικά γλίτωσε, όταν έφτασε αρχικά στην ουδέτερη Σουηδία και λίγο αργότερα στην Αγγλία.

Τα ντοκουμέντα «μίλησαν» 70 χρόνια μετά

Μετά τον θάνατο της γυναίκας του κι ενώ ο ίδιος είχε πεθάνει νωρίτερα, η κόρη του η Έλι Τάργκετ που ζει στο Χήρφορντσηρ της Αγγλίας, βρήκε τα μυστικά έγγραφα που παραλίγο να του κοστίσουν τη ζωή. Ανάμεσά τους υπήρχαν φάκελοι με μυστικούς χάρτες και μικροσκοπικές αναφορές κρυμμένες κάτω από γραμματόσημα. Η Έλι Τάργκετ, 60 ετών σήμερα, βρήκε επίσης οδηγίες που είχαν στείλει οι αντιστασιακοί σύντροφοι του Σβεν Σομ, οι οποίες είχαν γραφτεί με αόρατο μελάνι σε μία κόλλα Α4. Επίσης ανακάλυψε το ένταλμα σύλληψης των Ναζί γραμμένο και στα Νορβηγικά και στα Γερμανικά, καθώς επίσης και ένα χειρόγραφο χάρτη που χρησιμοποίησε στην απόδραση.

Στα έγγραφα που βρέθηκαν υπήρχαν λεπτομερείς χάρτες! Η Έλι Τάργκετ βρήκε το κατασκοπικό υλικό που παραλίγο να κοστίσει τη ζωή του πατέρα της

Η Έλι Τάργκετ βρήκε όλα τα έγγραφα αλλά και τα δερμάτινα παπούτσια του μακαρίτη πατέρα της που φορούσε τις πρώτες μέρες μετά την απόδραση. Ο Σομ είχε ανταλλάξει τα καφέ αυτά δερμάτινα παπούτσια με ένα ζευγάρι ορειβατικά μποτάκια με μια οικογένεια που του προσέφερε καταφύγιο, ενώ προσπαθούσε να διαφύγει. Η οικογένεια που είχε κρύψει τον Σβεν Σομ είχε κρατήσει τα παπούτσια ως ενθύμιο και τα παρέδωσε στην κόρη του όταν εκείνη ανακάλυψε μετά από έρευνα την συγκεκριμένη οικογένεια το 2004.

Φωτο : Ο Σβεν Σομ δείχνει πως πηδούσε από δέντρο σε δέντρο για να μην αφήνει ίχνη πίσω του

Η Έλι Τάργκετ είπε: » Γνώριζα ότι ο πατέρας μου ήταν κατάσκοπος και ότι θα τον εκτελούσαν όταν τον έπιασαν, επειδή ο ίδιος είχε καταγράψει όλη την περιπέτειά του στα Αγγλικά, όταν πλέον έφτασε σώος στην Αγγλία. Αλλά δεν περίμενα ότι θα έβρισκα όλα αυτά τα μυστικά έγγραφα. Μετά τον θάνατο του πατέρα μου, τα είχε κρατήσει όλα η μητέρα μου και όταν πέθανε και αυτή, όλα τα πράγματα κατέληξαν στο γκαράζ μου. Όταν πήγα να δω τα πράγματα, βρέθηκα μπροστά σε όλα αυτά τα ιστορικά ντοκουμέντα. Μόλις τα είδα κατάλαβα περί τίνος επρόκειτο, επειδή ο πατέρας μου μου είχε αναφέρει ότι έστελνε το κατασκοπικό υλικό κρυμμένο κάτω από τα γραμματόσημα.
«Όταν σκάναρα ένα έγγραφο στον υπολογιστή μου διαπίστωσα ότι ήταν οδηγίες της αντίστασης προς τον πατέρα μου για να φωτογραφίσει τις βάσεις των γερμανικών υποβρυχίων, γεγονός που οδήγησε και στην σύλληψή του.

«Ο Σβεν Σομ εργαζόταν σε υπηρεσία του λιμενικού, υπεύθυνος για θέματα αλιείας, όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Νορβηγία το 1940.

Ο Σβεν και ο αδερφός του ο Τζέικομπ, μπήκαν στην αντίσταση και έδιναν πολύ σημαντικές πληροφορίες στους συμμάχους για τις θέσεις και το μέγεθος των στρατιωτικών δυνάμεων των Ναζί.

Ο Τζέικομπ συνελήφθη και εκτελέστηκε από τη Γκεστάπο για τη συμμετοχή του στο περίφημο σαμποτάζ των εγκαταστάσεων στο Τέλεμαρκ, που χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί το 1943 στην προσπάθειά τους να κατασκευάσουν ατομική βόμβα. 

Ο Σομ, τότε 43 ετών, συνελήφθη όταν Γερμανοί στρατιώτες αντιλήφθηκαν την αντανάκλαση των ηλιακών ακτίνων πάνω στο φακό της κάμερας του, ενώ προσπαθούσε να φωτογραφίσει την γερμανική βάση στο νησί Ότεροϊ.

Η κόρη του εξιστορεί τα γεγονότα:
«Ο Σβεν είχε οδηγίες να φωτογραφίσει τη βάση των υποβρυχίων στη δυτική ακτή, καθώς επίσης και τα στρατεύματα.

Πρόλαβε να κρύψει την κάμερα κάτω από μια πέτρα όταν είδε τους Γερμανούς στρατιώτες  να τρέχουν προς το μέρος του και να πυροβολούν εναντίον του. Τους είπε ότι απλά παρακολουθούσε τα πουλιά και εκείνοι τον πίστεψαν και τον άφησαν.

Όταν όμως προσπάθησε να φύγει από το νησί, δύο Γερμανοί στρατιώτες τον συνέλαβαν, καθώς είχε ήδη βρεθεί η κάμερα του και είχε δοθεί σήμα να συλληφθεί. Όταν το σκάφος που τον μετέφερε στην ενδοχώρα αγκυροβόλησε αργά τη νύχτα, ο Σβεν κατάφερε να δραπετεύσει ενώ ο φρουρός κοιμόταν, πριν να μεταφερθεί στα κεντρικά της Γκεστάπο.»

Η κόρη του βρήκε ένα τεράστιο αρχείο από μυστικά έγγραφα που είχε συλλέξει ο ίδιος, ενώ δρούσε ως κατάσκοπος

 Η Έλι Τάργκετ συνεχίζει την αφήγηση: » Οι Γερμανοί όταν συνέλαβαν τον πατέρα μου και του είπαν ότι θα τον εκτελούσαν. Τη νύχτα, κι ενώ ήταν κρατούμενος πάνω στο πλοίο, κατάφερε να ανοίξει τις χειροπέδες και να περάσει μπροστά από τον φύλακα που κοιμόταν. Αφού βγήκε από το πλοίο, πέρασε μπροστά από πέντε ένοπλους φρουρούς οι οποίοι νόμισαν ότι ο Σβεν ήταν ένας απλός πολίτης και στη συνέχεια αυτός το έσκασε στα βουνά.

Μία ώρα αργότερα, οι Γερμανοί αντιλήφθηκαν την απόδραση και έστειλαν 900 στρατιώτες και σκύλους ανίχνευσης για να τον εντοπίσουν. Ο Σβεν πέρασε από ρεματιές και ρυάκια ώσπου βρέθηκε πολύ ψηλά στα βουνά.

Απόδραση στο χιόνι

Όσο πιο ψηλά όμως ανέβαινε, τόσο πιο πολύ χιόνι έβρισκε. Εκεί βρήκε την οικογένεια που τον περιέθαλψε και του χάρισε τα ορειβατικά μποτάκια που του έσωσαν τη ζωή, αφού μέχρι εκείνη την στιγμή φορούσε ένα απλό ζευγάρι παπούτσια γραφείου, ακατάλληλα για τις αντίξοες συνθήκες των νορβηγικών βουνών.

Ένα από τα μυστικά γράμματα που έστελνε ο Σβεν στους συμμάχους βρέθηκε κρυμμένο κάτω από γραμματόσημο!

Η φιλική αυτή οικογένεια τον έκρυψε για πέντε εβδομάδες έως ότου οι αντιστασιακοί φίλοι του να καταφέρουν να τον προμηθεύσουν με πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα, ώστε να διασχίσει τα σύνορα προς την Σουηδία. Όταν έφτασε στην Αγγλία, συνάντησε και γνώρισε προσωπικά τον βασιλιά της Νορβηγίας που βρισκόταν εκεί εξόριστος.

Ο Σομ με την σύζυγο του Πρίμροουζ που γνώρισε στην Αγγλία

Στην Αγγλία γνώρισε και την σύζυγό του με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Με το τέλος του πολέμου επέστρεψε στη Νορβηγία όπου πέθανε από καρκίνο το 1961 στην ηλικία των 58.
Η οικογένεια του τότε εγκαταστάθηκε στο Ντέβον της Αγγλίας.

Source: Daily Mail

ΠΗΓΗ: http://www.mixanitouxronou.gr/i-apodrasi-enos-norvigou-kataskopou-pou-kalipse-200-milia-se-chionismena-vouna-pidontas-apo-dentro-se-dentro-gia-na-min-afini-ichni-stous-nazi/ 

Αποφοίτηση από το Σχολείο Αντιαεροπορικού (Α/Α) Πυροβολικού για τους νέους υπαξιωματικούς

Την Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015, ολοκληρώθηκε το σχολείο Α/Α Πυροβολικού του ενιαίου τμήματος Διοικητικών Λοχιών ΣΜΥ Τάξεως 2014, που οργανώνεται από τη Σχολή Πυροβολικού.

 

Οι εκπαιδευόμενοι είχαν την ευκαιρία να εξοικειωθούν με το Σύστημα Αεράμυνας, τις διαδικασίες που εφαρμόζονται καθώς και, να χειρίζονται τα κύρια Α/Α όπλα των Μονάδων που θα υπηρετήσουν. Η εκπαίδευση διεξάγεται στην έδρα της 180 Μοίρα Κατευθυνόμενων Βλημάτων «Hawk» (180 ΜΚ/Β «Hawk»).

 

Τα πτυχία, απονεμήθηκαν στους εκπαιδευόμενους, από τον Διοικητή της Σχολής Πυροβολικού Ταξίαρχο κ. Δημήτριο Αγοράκη, στη Νέα Πέραμο Αττικής παρουσία της Διοίκησης της 180 ΜΚ/Β «Hawk».

 

 

 

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr  

 

ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΑΡΧΗΓΟΥ ΓΕΕΘΑ ΣΤΟ ΒΕΛΓΙΟ

Από τη Δευτέρα 19 έως την Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στο Βέλγιο κατόπιν πρόσκλησης του Βέλγου ομολόγου του, Πτεράρχου Gerard VAN CAELENBERGE.

Στο πλαίσιο της συνάντησης συζητήθηκαν θέματα αμοιβαίου ενδιαφέ-ροντος.

Κατά την διάρκεια της επίσκεψης, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ επισκέφθηκε τη Ναυτική Βάση ZEEBRUGGE στην πόλη Brugge καθώς και το Κέντρο Εκπαίδευσης Ειδικών Δυνάμεων στην περιοχή Marche-Les-Dames.

 

 

 ΠΗΓΗ: http://www.geetha.mil.gr/index.asp?a_id=1713&nid=3609

Ο Έλληνας ανθυπολοχαγός που γύρισε με τα πόδια από το Νταχάου

Θυμόταν το σπίτι στον Τσεσμέ, με τα δύο λιοντάρια στην είσοδο να απομακρύνεται από τα μάτια του καθώς το πλοίο έφευγε να γλιτώσει την σφαγή…, θυμόταν επιλεκτικά στιγμές φρίκης από τα τέσσερα χρόνια εγκλεισμού του στο Νταχάου, και την ατελείωτη διαδρομή μέχρι την Ελλάδα που έκανε με τα πόδια μετά την τελευταία του απόδραση... θυμόταν σκηνές μάχης του εμφυλίου πολέμου κάθε φορά που κοίταζε το ακρωτηριασμένο του χέρι… θυμόταν ακόμα και τον βούρδουλα που του είχε αφήσει σημάδι στον δεξιό του ώμο, χωρίς να μπορεί να θυμηθεί την αιτία της τιμωρίας.

Ρεπορτάζ : Νίκη Παπάζογλου

Ίσως βέβαια και να θυμόταν πολύ περισσότερα από όσα επέλεξε να διηγηθεί στους δικούς του ανθρώπους, αφού τις περισσότερες φορές η άμυνα του πνεύματος «εφευρίσκει» την λήθη για να προχωρήσει παρακάτω…

Κι αυτά τα ενθύμια είναι μόνο μερικά από όσα αφηγούνται στο newsbeast.gr οι συγγενείς του Χαράλαμπου Κουκιά , ενός αθέατου πρωταγωνιστή των σημαντικότερων ιστορικών γεγονότων του προηγούμενου αιώνα.

«Οι παλιοί δεν είχαν επίγνωση ότι κουβαλάνε μια ολόκληρη ιστορία πάνω τους, όταν τους άκουγες να μιλούν για την “καταστροφή” τις περισσότερες φορές έδιναν την εντύπωση πως δεν αφηγούνται την συμμετοχή τους σε κάποιο ιστορικό γεγονός , αλλά μια “απλή” προσωπική τραγωδία. Κατ' αυτόν τον τρόπο αναφερόταν κι ο πατέρας μου στο Νταχάου και σε όλα εκείνα που είχαν ακολουθήσει αυτού. Κι εμείς όμως σαν παιδιά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε κι όταν τα μεταφέραμε , μιμούμαστε το ίδιο “ανέμελο” ύφος… “έχει κάνει 4 χρόνια Νταχάου, λες και είχε πάει 4 χρόνια κατασκήνωση”» ήταν μερικά από τα πρώτα λόγια της Κυριακής Κουκιά, της κόρης του Έλληνα που επιβίωσε από το  στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ναζιστικής Γερμανίας που δημιούργησε η Γκεστάπο, μετά την άνοδο στην εξουσία του Αδόλφου Χίτλερ, το 1933.



«Ο πατέρας μου πέθανε νέος , 69 χρόνων, και μάλιστα λίγο πριν πεθάνει μου το είχε πει, σαν να το γνώριζε, ή σαν να αποφάσισε ο ίδιος να φύγει μακριά από μια ζωή που τον είχε στην κυριολεξία κουράσει πολύ, παρόλο που απέφευγε να το δείχνει. Ήταν πολύ χαμογελαστός πάντα, περήφανος και χαμογελαστός. Στις φωτογραφίες τοποθετούνταν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην φαίνεται το ακρωτηριασμένο του χέρι, και το άδειο μανίκι το έχωνε πάντα στην τσέπη, ώστε να μην το καταλαβαίνεις με την πρώτη ματιά. Τα σημάδια από τις κακουχίες τα έβλεπες αν τον γνώριζες λίγο καλύτερα… Από την αγωνία του στην παραμικρή πιθανότητα προσωπικής δυσκολίας. Θυμάμαι όταν ήμουν τεσσάρων χρονών και με μετέφεραν στο νοσοκομείο για εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας δεν ήρθε παρά μόνο όταν όλα πια ήταν εντάξει. Σαν να μην άντεχε άλλο πόνο.

Ακόμα κι αν έβλεπε κανείς ορισμένες αντιδράσεις του δεν θα μπορούσε να καταλάβει παρά μόνο αν γνώριζε. Για παράδειγμα η απέχθεια που είχε στις πατάτες. Κατά την διάρκεια του εγκλεισμού τους, οι πεινασμένοι κρατούμενοι μάζευαν πατάτες από τα χωράφια ‘Όποιον τολμούσε να κλέψει πατάτες, οι Γερμανοί τον εκτελούσαν. Εξαθλιωμένοι όμως από την πείνα, αψηφούσαν τον κίνδυνο κι έκλεβαν πατάτες τις οποίες έτρωγαν με τα χώματα όπως τις έβγαζαν από τη γη. Από τότε ο πατέρας μου δεν ξαναέβαλε πατάτες στο στόμα του, δεν ήθελε ούτε να τις βλέπει»…

Ο Χαράλαμπος Κουκιάς ήταν από την Σμύρνη, γεννηθείς 01-01-1922 εν πλω, σύμφωνα με την ταυτότητά του. «Το γεννηθείς εν πλώ, το έμαθα αργότερα, την ίδια περίοδο που πληροφορήθηκα πως ήταν υιοθετημένος. Το μηχανεύτηκαν οι μεγάλοι σε ηλικία θετοί γονείς του όταν ήρθαν με τα καράβια τους από την Μικρά Ασία για να γραφτεί κατευθείαν στα μητρώα με το όνομά τους και να μην αντιμετωπίσουν γραφειοκρατικά προβλήματα. Συνήθης πρακτική της εποχής. Λίγους μήνες πριν την μεγάλη καταστροφή εγκαταστάθηκαν στη Χαλκίδα όπου και έμειναν μέχρι να πεθάνουν. Μέχρι την κήρυξη του πολέμου, ο πατέρας μου έζησε αρκετά καλά. Μετά ήρθε το απόλυτο γκρέμισμα γιατί εκτός από τα 4 χρόνια που φυλακίστηκε στο Νταχάου η επιστροφή του συνοδεύτηκε κι από τεράστιες απώλειες».



Αφορμή της σύλληψής του ήταν ο τσακωμός του με έναν Γερμανό λοχαγό, ο οποίος παρενοχλούσε μια κοντινή συγγενή. «Πριν τον πόλεμο, όλη η μαθητιώσα νεολαία ήταν οργανωμένη στις λεγόμενες τότε μεταξικές νεολαίες ,Ε.Ο.Ν.
Ο σκοπός ύπαρξής τους ήταν "η επωφελή διάθεσιν του ελευθέρου χρόνου των νέων, προς προαγωγήν της σωματικής και ψυχικής καταστάσεως αυτών, ανάπτυξιν του εθνικού φρονήματος και της πίστεως προς την θρησκείαν". Ενταγμένος σε αυτές ο πατέρας μου, ήταν πρωταθλητής στην κολύμβηση και στο μποξ. Έτσι όταν την έστησε στον Γερμανό, τον ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου. Μετά από το περιστατικό αυτό, έζησε για έξι μήνες κρυπτόμενος σε ένα βουνό της Εύβοιας, στην Δάφνη. Μέχρι που κάποιος τον ειδοποίησε ότι οι Γερμανοί σταμάτησαν να τον αναζητούν. Μόλις επέστρεψε σπίτι του τον συνέλαβαν σχεδόν αμέσως. Το επόμενο πράγμα που θυμόταν να ακολουθεί τη στιγμή της σύλληψής του ήταν να τον κλείνουν σε ένα βαγόνι, χωρίς παράθυρο, μαζί με άλογα και το τρένο να ξεκινάει. Αυτή η πόρτα ξανάνοιξε στο Νταχάου. Αυτή είναι η αρχή της ιστορίας» όπως μας ενημερώνει η κόρη του Κυριακή Κουκιά.

Από εκεί και πέρα οι μνήμες είναι σκόρπιες. «Ο πατέρας μου είχε τραυματιστεί τόσο ψυχικά από το στρατόπεδο που μιλούσε πολύ λίγο. Και οι διηγήσεις είχαν τέτοια τραγικότητα που ως παιδιά μας φαινόταν φαντασιακές. Θυμάμαι να μου λέει χαρακτηριστικά πως είχε στηθεί 9 φορές μπροστά σε εκτελεστικό απόσπασμα. Όπως καταλαβαίνεις σαν παιδί μου φαινόταν υπερβολικό, 9 φορές και δεν σκοτώνεσαι. Αργότερα διαβάζοντας ιστορία, έμαθα για τις εικονικές εκτελέσεις των Γερμανών. Ο ίδιος όμως σαν κατάδικος δεν γνώριζε πως ήταν εικονικές. Έχανε τις αισθήσεις του και ξυπνούσε έπειτα ζωντανός. Σε μια μάλιστα από τις τελευταίες αυτές εκτελέσεις, όταν στήθηκαν μπροστά στο απόσπασμα τον έπιασαν νευρικά γέλια. Τότε ο επικεφαλής , ένας Αυστριακός του είπε "εσύ επειδή έχεις ωραίο χαμόγελο βγες". Χρόνια αργότερα που έχασε τα δόντια του, αστειευόμασταν λέγοντάς του πως τώρα δεν θα γλίτωνες…».

Άλλες σκόρπιες μνήμες της ζωής στο Νταχάου ήταν οι αποδράσεις. «Δεν πρέπει να ήταν από τους ήσυχους που έσκυβαν το κεφάλι γιατί συχνά στις διηγήσεις του παρεμβάλλονταν οι λέξεις αποδράση και απομόνωση. Κάποια στιγμή ανέφερε πως δραπέτευσαν μαζί με κάποιους Γάλλους και μερικούς Ιταλούς και κρυβόντουσαν στον πύργο του Άιφελ μέχρι να έρθουν οι άνθρωποι της αντίστασης να τους βοηθήσουν. Εντέλει κάποιος τους πρόδωσε και έπεσαν εκ νέου στα χέρια των Γερμανών. Μετά από αρκετό ξύλο βρέθηκαν πάλι στο βαγόνι ενός τρένου. Η επόμενη στιγμή που θυμόταν τον εαυτό του μετά από αυτό το ταξίδι, ήταν να σκάβει χαρακώματα στο Λένινγκραντ. Κάποια στιγμή ανέφερε και μνήμες από το Άουσβιτς, κατά βάση σκόρπιες εικόνες, πρέπει να ήταν περαστικός στην πορεία προς το Λένινγκραντ».



Στο στρατόπεδο με την διάσημη στην είσοδο επιγρραφή, Arbeit macht frei (Η εργασία απελευθερώνει), ο Χαράλαμπος Κουκιάς, ο οποίος δεν ήταν ούτε κουμουνιστής, ούτε εβραίος δούλευε στα χυτήρια όπως μας ενημερώνει η κόρη του.
«Δεν ξέρω τι δουλειά έκανε εκεί ακριβώς, δεν μας είχε πει. Από τις διηγήσεις καταλαβαίναμε πως είχε μια ειδίκευση που χάρη σε αυτή γλίτωσε το εκτελεστικό απόσπασμα ειδικά μετά από τόσες αποδράσεις. Σε μεγάλη ηλικία μάλιστα που έτυχε και επισκεφτήκαμε έναν αγγειολόγο για να τον εξετάσει, μόλις είδε τα πόδια του ρώτησε αν είχε καεί στο παρελθόν.

Ο πατέρας μου δεν είχε καθόλου τρίχες στα πόδια, και κάθε φορά που τον ρωτούσαμε γιατί μας απαντούσε πως έπεσαν επειδή τρίφτηκαν στα στρατιωτικά παντελόνια. Αν και δεν το παραδέχτηκε στο γιατρό κατάλαβα πως κάτι που είχε χυθεί επάνω του στα χυτήρια του Νταχάου είχε προκαλέσει την ανυπαρξία τριχοφυΐας. Όταν τον ρωτούσαμε για το σημάδι που είχε στο στήθος μας απαντούσε με μια φυσικότητα πως είναι από τον βούρδουλα. Την αιτία του βούρδουλα βέβαια δεν την θυμόταν, ή δεν ήθελε να την θυμηθεί. Εικάζω από σκόρπιες και πάλι διηγήσεις πως αρνήθηκε να καταδώσει κάτι που γνώριζε στους Γερμανούς».

Ο κ. Κουκιάς ανέφερε συχνά πως οι λοιποί κρατούμενοι τύγχαναν διαφορετικής μεταχείρισης από τους εβραίους και τους κουμουνιστές, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως δεν ήταν εξίσου σκληρή. «Οι εβραίοι μας έλεγε πως βρίσκονταν χωρισμένοι με συρματόπλεγμα από τους υπόλοιπους, και χώρια ήταν και οι κουμουνιστές. Μια μέρα, όταν μετέφεραν κάποιες γυναίκες εβραίες στο κρεματόριο, τις έγδυσαν και τις πέρασαν γυμνές μπροστά από τους υπόλοιπους άντρες κρατούμενους . Αν και εκείνοι έσκυβαν το κεφάλι για να μην αισθανθούν χειρότερα οι γυναίκες,  τους εξανάγκαζαν με την απειλή του όπλου να τις κοιτάζουν καθώς περνούν ώστε να είναι μεγαλύτερος ο εξευτελισμός».



Το γεγονός πως μετά την κατάρρευση του μετώπου τον ξαναγύρισαν στο Νταχάου είναι άλλη μια απόδειξη, σύμφωνα με την κόρη του, πως η ειδίκευσή του ήταν απαραίτητη στο στρατόπεδο. «Τότε έκανε και την τελευταία απόδραση. Όταν άρχισαν οι σύμμαχοι να βομβαρδίζουν το Βερολίνο, κι αφού έμαθαν από τον σύνδεσμό τους με την αντίσταση, πως έρχονται οι Ρώσοι φοβούμενοι μην πέσουν στα χέρια τους, ο πατέρας μου με κάποιους Γιουγκοσλάβους δραπέτευσαν. Διένυσαν απόσταση περίπου 1.000 χιλιομέτρων, με τα πόδια ή με όποιο άλλο μέσο, κυρίως ζώο, έβρισκαν διαθέσιμο στη διαδρομή.

Μόλις όμως πέρασαν στην Γιουγκοσλαβία , την Λαϊκή Ομοσπονδιακή Δημοκρατία του Τίτο τότε, στην Ελλάδα είχε αρχίσει ο εμφύλιος. Πριν τον διωγμό των ελλήνων, την «αλλαγή πλεύσης» του Τίτο που ακολούθησε και το κλείσιμο των συνόρων στους έλληνες κουμουνιστές αντάρτες, η Γιουγκοσλαβία ήταν η χώρα της ελευθερίας για τους κουμουνιστές, του παραπετάσματος για τους εθνικόφρονες. Αυτός ήταν και ο λόγος που φυλακίστηκε και πάλι μόλις έφτασε εκεί. Σώθηκε από μια γυναίκα, ονόματι Κάρλα, με την οποία ήρθε μαζί στην Ελλάδα, πάλι με τα πόδια , πάλι κρυπτόμενος καθόλη τη διαδρομή».

Περνώντας τα ελληνικά σύνορα, θεωρούμενος ανυπότακτος αφού είχε ήδη κληθεί η σειρά του και δεν είχε παρουσιαστεί, στέλνεται στο μέτωπο. Εκεί πολεμάει μέχρι το ‘49 όπου και τραυματίζεται στο Γράμμο. «Τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου στην κοιλιά, από αυτό το τραύμα είχε προκληθεί βλάβη στο συκώτι από την οποία υπέφερε σε όλη την υπόλοιπη ζωή του και μια σφαίρα του τρύπησε την παλάμη. Δένοντας το χέρι του με μολυσμένο επίδεσμο έπαθε γάγγραινα και ήδη από τα ορεινά χειρουργεία, του ακρωτηρίασαν την παλάμη. Υπέστη 9 χειρουργεία στο χέρι. Το τελευταίο ήταν όταν είχε γίνει η επιστράτευση για την εισβολή στην Κύπρο. Η οστεομυελίτιδα είχε προχωρήσει κι έτσι το χέρι έπρεπε να κοπεί μέχρι την κλείδωση. Ο ακρωτηριασμός έγινε σε μια κλινική της Χαλκίδας, όπου υπήρχε μόνο ο γιατρός και μια νοσοκόμα, όλοι οι υπόλοιποι ήταν επιστρατευμένοι. Στην αφαίρεση που του έκαναν αναγκάστηκα να βοηθήσω κι εγώ στην αφαίρεση των σωλήνων αποστράγγισης των λεμφικών υγρών από την πληγή»….



Εκτός από τις μνήμες του Νταχάου, ο Χαράλαμπος Κουκιάς, αναγκάστηκε να ξεχάσει και τις εκείνες του εμφυλίου πολέμου. «Είχαν αναγκαστεί να σκοτώσουν ακόμα μια φορά. Αν και δεν πίστευε ότι αγωνιζόταν για άδικο, η συνείδησή του δεν άντεχε άλλους σκοτωμούς, άλλη φρίκη. Δεν ήταν ούτε ταγματασφαλίτης ο άνθρωπος, ούτε ο Άρης Βελουχιώτης, ήταν ένας φαντάρος που πίστευε στην πατρίδα και πολέμησε γι’ αυτή».

Για όλα αυτά αναγκάστηκε να ξεχάσει νομίζω. Ακόμα κι όταν ένας φίλος του αρχιμανδρίτης τον παρακάλεσε να του διηγηθεί με λεπτομέρειες την ιστορία του για να την γράψει του απάντησε  "δεν θυμάμαι". Τα πρώτα χρόνια του γάμου του με την μητέρα μου πεταγόταν ή ούρλιαζε στον ύπνο του, και ήταν συχνές οι αναφορές σε γυναικεία ονόματα. Ο λόγος ήταν πως όταν οι Γερμανοί είχαν υπόνοιες για οργάνωση απόδρασης, έστελναν ιερόδουλες σε μερικούς κρατούμενους για να εκμαιεύουν πληροφορίες. Κάποιες από αυτές, στις οποίες εκ παραδρομής είχαν εξομολογηθεί πράγματα, αναγκάστηκαν στη συνέχεια να τις σκοτώσουν. Ξέχασε ηθελημένα τον αποκτηνωμένο εαυτό το,υ, τον οποίο απέκτησε για να επιβιώσει, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει».



«Πέρα από την προσωπική του ταλαιπωρία, όταν επέστρεψε, τα είχε χάσει όλα. Τον πρώτο καιρό στο Νταχάου πέθανε ο πατέρας του. Η μητέρα του κατά την αναζήτησή του, μάλλον μέσω του Ερυθρού Σταυρού παίρνει την πληροφορία πως το παιδί της είναι νεκρό. Μέχρι και μνημόσυνο του είχε κάνει. Λίγο αργότερα η καρδιά της δεν άντεξε την στεναχώρια και πέθανε κι εκείνη. Γυρνώντας λοιπόν πίσω δεν βρίσκει ούτε τους γονείς του ούτε ίχνος από την  περιουσία τους. Η μητέρα του, θεωρώντας τον νεκρό, είχε προικίσει με αυτή τις ανιψιές της. Μέχρι και το πατρικό του είχε πουληθεί και ώσπου να παντρευτεί, ένα περίπου χρόνο, διέμενε σε ξενοδοχείο. Φυσικά δεν τα διεκδίκησε ποτέ γιατί όπως έλεγε δεν τα είχαν κλέψει, τους τα είχε χαρίσει η μητέρα του».

Η συνέχεια εξελίχτηκε ήρεμη. Παντρεύτηκε με την μητέρα μου στα 28 , σύμφωνα πάντα με την ταυτότητά του, και έκανε την μεγάλη οικογένεια που επιθυμούσε. Με ένα χέρι δούλεψε στην νομαρχία και αργότερα στο δήμο και έφτιαχνε ταμπέλες κι επιγραφές για να συντηρήσει την πολυμελή οικογένειά του». Όπως αναφέρει η κόρη του άλλωστε, ο κ.Κουκιάς εκτός από πολιτισμένος ήταν και πολυτάλαντος. «Ζωγράφιζε και αγιογραφούσε, ήταν μάλιστα αυτοδίδακτος. Όλα τα έκανε μόνος του, ξυριζόταν, έδενε τα κορδόνια του. Το μόνο που του κάναμε εμείς ήταν να του κουμπώνουμε το ρολόι». Η μετέπειτα ζωή κυλούσε κυρίως μέσω της ενασχόλησης με την καθημερινότητα.

Είχα διαβάσει ένα αφήγημα σχετικό με την μικρασιατική καταστροφή στο οποίο η εγγονή κατέθετε πως η γιαγιά της μετά την σφαγή σκεπτόταν ως εξής. "Οι τούρκοι μας σφάξανε, αλλά τι να μαγειρέψω σήμερα για την οικογένεια που πεινάει" .Κάπως έτσι αντέδρασε κι πατέρας μου μετά από όλα αυτά. Η διαδικασία της μετάπλασης ήταν αποτέλεσμα ενός μηχανισμού άμυνας που μάλλον διαθέτει ο άνθρωπος για να κατακτήσει το παρακάτω».

Τα σημάδια βέβαια όπως συμπληρώνει δεν έφυγαν ποτέ ούτε απότην ψυχή ούτε από το σώμα του. «Όταν επισκεφτήκαμε μια γιατρό για μια νόσο των οστών της λεκάνης που παρουσίασε, μια μορφή καρκίνου που λέπταινε τα κόκκαλα, τον ρώτησε αν είχε περάσει μέρος της ζωής του σε στρατόπεδο. Όπως μας είπε η γιατρός που είχε σπουδάσει στην Πολωνία, την συγκεκριμένη νόσο την συναντούσε σε ανθρώπους που είχαν επιζήσει από στρατόπεδα συγκέντρωσης»…



Σήμερα στα χέρια των κοντινών συγγενών του υπάρχουν εκτός από τις διηγήσεις διάφορα αποδεικτικά των σκαιών στιγμών του παρελθόντος. «Τα διακριτικά του από το πηλίκιο, τα αστέρια του για τον βαθμό του ανθυπολοχαγού που απέκτησε όταν ήταν στρατιώτης στον εμφύλιο, το δελτίο της αναπηρικής τους ταυτότητας, και διάφορες άλλες γνωματεύσεις οι οποίες παρουσιάζουν κάποιο ιστορικό ενδιαφέρον ως προς τον τρόπο κυρίως που είναι γραμμένες, "ετραυματίσθει από ληστρικάς επιθέσεις". Μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως, όχι μόνο σαν απτή απόδειξη αλλά σαν τεκμήριο ψυχικού σθένους είναι η σφαίρα χάρη στην οποία έχασε το χέρι του, την οποία διατήρησε στο προσωπικό του αρχείο » αναφέρει ο εγγονός του, Γιάννης Μωραΐτης, ο οποίος τα τελευταία δύο χρόνια διενεργεί έρευνα στα πλαίσια πανεπιστημιακής εργασίας για την ρίζες της οικογένειας, και την ζωή του παππού του.

«Το χειρότερο για εμένα είναι που δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω ώστε να μου δώσει στα πλαίσια της μνήμης, τη δική του μαρτυρία για την προσωπική του τραγωδία. Τώρα ψάχνω να βρω τους πραγματικούς του γονείς. Ο ίδιος γνώριζε την μητέρα του την είχε συναντήσει, αλλά εμείς δεν μάθαμε ποτέ ποια είναι, ούτε τα άλλα τέσσερα παιδιά που απέκτησε μετά τον παππού», συμπληρώνει ο κ. Μωραΐτης.

Από την έρευνα που έχει πραγματοποιήσει ο εγγονός του, ο παππούς ήταν απόγονος της οικογένειας Ασλάνη, γνωστής μικρασιατικής οικογένειας του Τσεσμέ, τον οποίο υιοθέτησε ο Δημητρός Κουκιάς με την Τριανταφυλλιά Κουκιά. Όπως αναφέρει η κόρη του θα ήθελε πολύ να βρει τα ξαδέρφια που ενδεχομένως υπάρχουν κάπου καθώς και το όνομα της φυσικής μητέρας του πατέρα της, της γιαγιά της. «Να γνωρίσω το όνομά της να το μνημονεύω κάθε φορά που αναφέρομαι σε εκείνον. Και να γνωρίσουν ίσως κι εκείνοι τον θείο τους, τον άνθρωπο που έμεινε τέσσερα χρόνια σε ένα από τα "διασημότερα" στρατόπεδα συγκέντρωσης, που επιστρατεύτηκε με το που επέστρεψε με τα πόδια από το Νταχάου στην Ελλάδα, μια Ελλάδα που βρισκόταν  ήδη στη δίνη του εμφυλίου πολέμου, που τραυματίστηκε βαριά κι έχασε το χέρι του, και μετά από όλα αυτά, με βαριά συνείδηση και πληγωμένη ψυχή, κατάφερε να συνεχίσει, να παντρευτεί και να αναθρέψει 6 παιδιά...».

πηγή: newsbeast.gr

Παρασημοφόρηση πληρωμάτων Ε.Δ. και Λ.Σ. που συμμετείχαν στη διάσωση επιβαινόντων του Norman Atlantic

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας και ο Υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης απένειμαν  Μετάλλια Εξόχου Πράξεως σε 42 στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων (του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας) και του Λιμενικού Σώματος –Ελληνικής Ακτοφυλακής,  αντιστοίχως,  που αποτέλεσαν τα πληρώματα των ελικοπτέρων του Π.Ν. και της Π.Α. που συμμετείχαν στη διάσωση των επιβατών του Ε/Γ – Ο/Γ “Norman Atlantic”στην Αδριατική θάλασσα από τις 28 ως τις 30 Δεκεμβρίου, σε τελετή  που πραγματοποιήθηκε στο  Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.    

Στην τελετή παρευρέθηκαν η Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας Φώφη Γεννηματά και ο Γ.Γ. του ΥΠΕΘΑ Αντώνης Οικονόμου.

Παρέστησαν επίσης ο Α/ΓΕΝ Αντιναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης ΠΝ, ο Α/ΓΕΑ (Ι) Αντιπτέραρχος Ευάγγελος Τουρνάς, ο Α/ΓΕΣ Αντιστράτηγος Χρίστος Μανωλάς και ο Α/ΛΣ-ΕΛΑΚΤ Αντιναύαρχος Αθανάσιος Αθανασόπουλος ΛΣ. Στη θέση του απουσιάζοντος Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Στρατηγού Μιχαήλ Κωσταράκου παραβρέθηκε ο Υπαρχηγός Αντιναύαρχος Αλέξανδρος Θεοδοσίου ΠΝ καθώς συγγενείς των τιμηθέντων.

Στον χαιρετισμό του, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας τόνισε τα ακόλουθα:

«Κύριε Υπουργέ,

Κύριε Υπαρχηγέ των Ενόπλων Δυνάμεων,

Κύριοι Αρχηγοί,

Αγαπητοί Κυρίες και Κύριοι,

Είναι ξεχωριστή η τιμή να βρίσκομαι σήμερα, εδώ μαζί σας, για να απονείμουμε το μετάλλιο εξόχου πράξεως στα 36 πληρώματα των ελικοπτέρων του Πολεμικού Ναυτικού, της Πολεμικής Αεροπορίας και του Λιμενικού Σώματος, που κάτω από εξαιρετικά αντίξοες καιρικές συνθήκες συνέβαλλαν αποφασιστικά στην επιχείρηση διάσωσης των επιβαινόντων στο πλοίο «ΝORΜΑΝ ATLANTIC».

Στην επιχείρηση αυτή οι Ένοπλές Δυνάμεις μας  και το Λιμενικό Σώμα έδειξαν για άλλη μια φορά το υψηλό επίπεδο επιχειρησιακής ετοιμότητας, επαγγελματισμού, ικανοτήτων και αίσθησης καθήκοντος που διαθέτουν.

Η φρεγάτα «ΝΑΥΑΡΙΝΟ» και τα ιπτάμενα μέσα που διαθέσαμε, ως Ελληνική Πολιτεία, ανταποκρίθηκαν άμεσα στο κάλεσμα και συνεργάστηκαν εξαιρετικά για τον κοινό σκοπό, σε μια γιγάντια επιχείρηση έρευνας και διάσωσης. Με σκοπό να σώσουν ανθρώπινες ζωές, αψήφησαν κάθε κίνδυνο, μέσα σε αδιανόητα δύσκολες καιρικές συνθήκες.

Δράττομαι της ευκαιρίας αυτής, σήμερα, για να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία ως πολιτικός τους προϊστάμενος, στα  πληρώματα των ιπτάμενων μέσων, και των τριών όπλων, που πετώντας καθημερινά πάνω από τον ηπειρωτικό κορμό της χώρας, πάνω από τα νησιά μας, πάνω από τις ελληνικές θάλασσες, σε  άψογη συνεργασία με το Λιμενικό Σώμα όποτε απαιτείται, αποδεικνύουν σε κάθε πτήση, σε κάθε κατάσταση, πως διαθέτουν εξαιρετική εκπαίδευση και ιδιαίτερες ικανότητες. Συνδυάζουν ευψυχία με υπευθυνότητα, θάρρος με γνώση.

Ωφελούμαστε και αντλούμε, όλοι, δύναμη από το παράδειγμά σας Κυρίες και Κύριοι.  Όπως έχω πει πολλές φορές, ο Ελληνικός λαός πρέπει να αισθάνεται υπερήφανος για τους άνδρες και τις γυναίκες των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, όποτε κληθούν ανταποκρίνονται στο ακέραιο στο καθήκον τους με αποφασιστικότητα, με σχέδιο και με πίστη. Πίστη στην πατρίδα και τα ιδανικά τα οποία υπηρετούν.

 

Γνωρίζει και αντιλαμβάνεται  ο Ελληνικός λαός, ότι κάθε φορά που η κοινωνία δοκιμάζεται, θα έχουν την ενεργή συνδρομή του στρατεύματος, θα έχουν στελέχη εκπαιδευμένα, έτοιμα να προσφέρουν ανεκτίμητες υπηρεσίες στη προάσπιση της ανθρώπινης ζωής και της περιουσίας του κοινωνικού συνόλου.

Η αποτελεσματικότητα των Ενόπλων μας Δυνάμεων, σε όλες τις εκφάνσεις και σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων τους, αποτελεί εμμέσως μήνυμα προς όλους. Μήνυμα τόσο προς συμμάχους και εταίρους, όσο και σε δυνητικούς αντιπάλους. Μήνυμα αξιοπιστίας, συνεργασίας, ειρήνης,  σταθερότητας, επίσης όμως μήνυμα αποτροπής.

Άλλωστε, η επιτυχής αντιμετώπιση των εθνικών θεμάτων απαιτεί σταθερότητα, αποφασιστικότητα, συνέχεια, αλληλοκατανόηση και συναίνεση.

Η χώρα έχει κάθε συμφέρον να συσπειρώσει τις δυνάμεις όλου του Ελληνισμού, να διατηρήσει την ισχύ της, να ενισχύσει την αποτρεπτική και αμυντική της ικανότητα.

Εκφράζω εδώ, είμαι σίγουρος τη σύμφωνη γνώμη και της Αναπληρώτριας Υπουργού κ. Γεννηματά και του Υφυπουργού κ. Γιάννη Λαμπρόπουλου όταν διατυπώνω αυτές τις σκέψεις.

Τονίζω αυτό που λέω συνεχώς: οι Ένοπλες Δυνάμεις μας ενώνουν σαν Έλληνες. Είναι σημείο αναφοράς για όλο το Έθνος, είναι πεδίο ενότητας, ομόνοιας, αλληλεγγύης και Εθνικής Συνοχής.

Είναι αλήθεια, ότι οι καιροί είναι δύσκολοι για την πατρίδα μας,  μέσα στο κλίμα της δύσκολης οικονομικής περιόδου που διανύουμε, με τεράστιες δυσκολίες για τον κάθε Έλληνα.

Τόσο προσωπικά εγώ όσο και το σύνολο της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας στεκόμαστε αρωγοί και επιδιώκουμε να επιτύχουμε το πρέπον και αναγκαίο επίπεδο ανταπόδοσης στους στρατιωτικούς, στους αποστράτους, στις οικογένειές τους. Ως Πολιτεία έχουμε χρέος να ανταποδώσουμε τις υπηρεσίες που προσέφεραν και προσφέρουν στη χώρα, την οποία κράτησαν όρθια, παρά τα σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα. Λειτούργησαν και λειτουργούν πέραν σκοπιμοτήτων, πέραν ιδιοτελείας, παρά τις όποιες περικοπές στις απολαβές τους.

Αντιλαμβάνεστε ότι η συγκίνηση και ο συμβολισμός της συνάντησής μας είναι εντονότερα καθώς στην περίπτωση του «ΝORΜΑΝ ATLANTIC»,  προ της παρέμβασης, θρηνήσαμε θύματα, χάσαμε συνανθρώπους μας. Βέβαια, κινδυνεύαμε επί ώρες να βρεθούμε μπροστά σε μια ναυτική τραγωδία που όμοιο μέγεθος η χώρα είχε να ξαναζήσει από το 1968, όταν χάθηκε το «Ηράκλειο». Η δική σας ενέργεια απέτρεψε την τραγωδία.

Με την ευκαιρία αυτή επιθυμώ να μεταφέρω, για άλλη μια φορά, τη συμπαράστασή μου στους οικείους των θυμάτων, και ελπίζω με τη βοήθεια των Ιταλικών Αρχών να έχουμε σύντομα μια σαφή εικόνα για το τι συνέβη τι έφταιξε.

Απευθυνόμενος σε σας που τιμούμε σήμερα, σε εσάς που υπηρετήσατε, υπηρετείτε και θα υπηρετείτε αξίες, θα πω ότι ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί δείξατε την προσοχή, την ετοιμότητα την υπευθυνότητα που απαιτεί μια επιχείρηση έρευνας και διάσωσης τέτοιου μεγέθους.

Δώσατε μάχη που συμβολίζει πάρα πολλά πράγματα. Και αυτό ισχύει για κάθε αποστολή σας, ιδίως για κάθε αποστολή επιχειρησιακού χαρακτήρα.

Θέλω δε στο σημείο αυτό να ευχαριστήσω και τους Ιταλούς συναδέλφους σας για την βοήθεια που προσέφεραν κατά την επιχείρηση αυτή. Όσο αφορά εμάς θέλω να ομολογήσω ότι κάθε φορά στις επισκέψεις μου, στις επαφές μαζί σας, εκεί που χτυπά ο παλμός της καρδιάς των Ενόπλων Δυνάμεων: στο πλοίο, στα στρατόπεδα, στα αεροδρόμια, στα πεδία των ασκήσεων, όταν έρχομαι να ενημερωθώ και να σας στηρίξω ηθικά αντιλαμβάνομαι το ήθος το οποίο σας διακατέχει.

Τελειώνοντας, θέλω για μια ακόμη φορά να σας συγχαρώ για το έργο σας, για την κατάρτιση σας και να ευχηθώ σε όλους εσάς και στις οικογένειές σας που σας στηρίζουν σε αυτό το έργο, υγεία, μακροημέρευση και προκοπή».

Από την πλευρά του  ο Υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, τόνισε:

«Είναι ιδιαίτερη η χαρά και η συγκίνηση σήμερα να βραβεύουμε τους Έλληνες διασώστες που συμμετείχαν σε αυτή την πολυεθνική επιχείρηση της διάσωσης των επιβατών του NORMAN ATLANTIC.

            Σήμερα η σκέψη μας, μαζί με τα θερμά συγχαρητήρια προς τους άνδρες και τις γυναίκες των ενόπλων δυνάμεων και Λιμενικού Σώματος που συμμετείχαν σε αυτή τη δύσκολη αποστολή, είναι μαζί με τους συγγενείς των θυμάτων, είναι μαζί με τους συγγενείς των αγνοουμένων, για τους οποίους θα συνεχίσουμε να καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε να έχουμε σύντομα νέα για τους οικείους τους.  Η επιχείρηση έρευνας και διάσωσης ακόμη συνεχίζεται, υπό την καθοδήγηση των Ιταλικών Αρχών και με τη συνδρομή των ελληνικών μέσων, εναερίων και πλωτών, διότι θεωρούμε ότι πρέπει να δοθεί στους οικείους των αγνοουμένων μία σαφής απάντηση για τους δικούς τους.

Η Ελλάδα παρά το μέγεθος της κρίσης, παρά το μέγεθος των περικοπών στους  προϋπολογισμούς των  Υπουργείων Εθνικής Άμυνας και Ναυτιλίας και Αιγαίου συνέχισε να επιτηρεί με ασφάλεια όλο τον εκτεταμένο χώρο που έχει αναλάβει ως διεθνή υποχρέωση, να επιτηρεί για έρευνα και διάσωση τόσο στο Αιγαίο, όσο και στο Ιόνιο, όσο και νοτίως της Κρήτης και αυτό το πέτυχε γιατί οι άνθρωποι που υπηρετούν την πατρίδα μας έχουν υψηλό αίσθημα αυταπάρνησης, πατριωτισμού κα προσφοράς και δεν θα μπορούσαμε να είχαμε διασώσει χιλιάδες ανθρώπους στη θάλασσα, αν δεν υπήρχε αυτή η καθημερινή προσφορά από τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων του Λιμενικού Σώματος και των Σωμάτων Ασφαλείας.

Γι’ αυτό οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ γι’ αυτό που καταφέρατε και η δική μας υποχρέωση είναι να αξιοποιήσουμε κάθε πόρο και κάθε δυνατό μέσο που μας δίνεται είτε από τους εθνικούς προϋπολογισμούς, είτε από τους ευρωπαϊκούς προϋπολογισμούς, για να μπορέσουμε να κάνουμε τις επιχειρήσεις αυτές ακόμη πιο αποτελεσματικές, την λειτουργία όλων σας στην διάρκεια αυτών των επιχειρήσεων πιο εύκολη και βέβαια τον εντοπισμό των συνανθρώπων μας που κινδυνεύουν στη θάλασσα ακόμη πιο δυνατή.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ και αισθανόμαστε υπόχρεοι εξ ονόματος του Ελληνικού λαού να μεταφέρουμε και του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας, τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη».