Η Πλατεία η οποία μας φιλοξενεί "Πλατεία Προσκόπων Αϊδινίου" Το μνημείο έγινε με μέριμνα του Μέλους μας Βετεράνου εφ. Αξκού την περίοδο που ήταν Έφορος Σ.Ε.Π Ν.Μαγνησίας

Η Θυσία του Αϊδινίου

Εισαγωγή:

Στη μυριόχρονη ιστορία του Ελληνισμού δεν είναι λίγες οι σελίδες που στάζουν αίμα. Απο τα χρόνια του Ξέρξη ως τα χρόνια του Ιμπραήμ Πασά, το μαχαίρι κι η φωτιά ζήτησαν να εξοντώσουν τη φυλή μας. Του κάκου, γιατί η φυλή η δική μας είναι αθάνατη, και πέρασε μέσα απ΄όλες τις καταδρομές της τύχης, μέσα απο τα όργια μύριων κατακτητών χωρίς να δαμαστεί. Κι αν για μια στιγμή γονάτιζε, δεν αργούσε να ξανασηκωθεί, αποφασισμένη να ζήσει ελεύθερη ή να πεθάνει.

Κι όποιος έχει το θάρρος να προσφέρει τη ζωή του στο βωμό της Πατρίδας, δεν μπορεί, στο τέλος θα νικήσει.

Στους αγώνες αυτή της φυλής, εκείνοι που έπεσαν δεν είναι οι νικημένοι αλλά οι νικητές. Μέσα στους νικητές αυτούς ξεχωριστή θέση παίρνουν για μας τους Προσκόπους τα παιδιά του Αϊδινίου.

Πάνω από 80 χρόνια έχουν περάσει από τον Ιούνιο του 1919, και η θυσία των Προσκόπων του Αιδινίου μένει ακόμα ζωντανή στη μνήμη μας. Η δοξασμένη αυτή σελίδα της ιστορίας του Ελληνικού Προσκοπισμού γράφτηκε με αθώο παιδικό αίμα στο Αιδίνι της Μικράς Ασίας, που “ναι χτισμένο στα ερείπια των παλαιών Τράλλεων, εκεί που γεννήθηκε ο Αλέξανδρος ο Τραλλιανός, περίφημος γιατρός στα χρόνια του Ιουστινιανού.

Το χρονικό της Θυσίας:

Τον Οκτώβρη του 1918 είχε υπογραφεί η συνθήκη του Μούδρου.

14  Μαίου 1919 ο Ελληνικός στρατός μπήκε στη Σμύρνη, στην Ιωνία και αργότερα στο Αϊδίνι, όπου γίνονται δεκτοί απο τον αμιγή Ελληνικό πληθυσμό με εκδηλώσεις έξαλλου ενθουσιασμού και με δάκρυα βαθύτατης συγκινήσεως.

Οι Έλληνες ωστόσο ήταν ανήσυχοι, κι οι φόβοι τους δικαιώθηκαν, γιατί γρήγορα άρχισε αγώνας με τους Μουσουλμάνους αντάρτες, που λεηλατούσαν συστηματικά διάφορες πόλεις.

15 Ιούνη 1919 Μια μεγάλη δύναμη ανταρτών χτύπησε το Αϊδίνι. Τμήματα του πρόχειρα οργανωμένου Τουρκικού στρατού μαζί με άτακτους (Τσέτες) άρχισαν να προσβάλουν την πόλη του Αϊδινίου, με πολυβολισμούς και κανιονοβολισμούς απο τα νότια της πόλεως.

16 Ιουνίου 1919 Στη μεγάλη αυτή καταστροφή οι Πρόσκοποι, μαζί με τον Τοπικό τους Έφορο Νικόλαο Αυγερίδη, δεν έμειναν αδρανείς. Σκέφτηκαν πως ο Νόμος κι η Υπόσχεση που ΄χαν δώσει τους υποχρέωνε  να βοηθήσουν με κάθε τρόπο τον πληθυσμό στη δοκιμασία του. Οι Πρόσκοποι αρχίζουν να τρέχουν παντού να βοηθήσουν.

Η μάχη προχωράει προς το κέντρο της πόλεως. Πυκνώνουν τα πυρά των Τούρκων. Τότε εμφανίζονται και οι πρώτες πυρκαϊές, οι  οποίες παίρνουν γρήγορα τρομερές διαστάσεις. Οι μάχες γίνονται σκληρές, μπροστά στην αριθμητική υπεροχή των ανταρτών ο Ελληνικός Στρατός, αναγκάζεται  να υποχωρήσει στα υψώματα περιμένοντας ενισχύσεις.

Ο Τοπικός Έφορος, οι Αρχηγοί και οι Πρόσκοποι αδυνατούν όμως να εγκαταλείψουν εγκαίρως την κόλαση αυτή, και να αφήσουν αβοήθητους τους συγχωριανούς τους. Έτσι παραμένουν ακλόνητοι στις θέσεις τους ως γνήσιοι Έλληνες Πρόσκοποι, προσφέροντας μέχρι την τελευταία στιγμή τις υπηρεσίες τους προς τον πλησίον μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλεως