Χριστόδουλος Χατζηπέτρος:

 από τον θρίαμβο στην Αράχωβα στην αρχιστρατηγία των επαναστατημένων Ελλήνων κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο

 Πρόλογος - Γέννηση, καταγωγή και η μύηση στην Φιλική εταιρεία

Ο Χριστόδουλος Χατζηπέτρος (η Χατζηπέτρου) γεννήθηκε στις 10 Μαΐου 1799 στο Βετερνίκ (Νεραϊδοχώρι) Τρικάλων και ήταν Βλαχικής καταγωγής από τον Ασπροπόταμο. Η οικογένεια του, οι Χατζηπέτροι ήταν πρόκριτοι της περιοχής για πάνω από 200 χρόνια, προνόμιο που τους αφαιρέθηκε από τον Αλή Πασά μόλις το 1813. Ο πατέρας του Γεώργιος Χατζηπέτρος, ήταν ο πλουσιότερος γαιοκτήμονας της περιοχής με πολύ μεγάλη περιουσία, μέρος της οποίας έχασε όταν εξερράγη η επανάσταση του 1821. Η οικογένεια του Χριστόδουλου αποφάσισε να τον μορφώσει ώστε να ασχοληθεί με το εμπόριο, έτσι τον έστειλε σε Ελληνικό σχολείο στις Σέρρες. Ο Χατζηπέτρος όμως είχε άλλες προτεραιότητες στην ζωή του. Διέκοψε τις σπουδές του στις Σέρρες και ταξίδεψε στην Βιέννη το 1814, όπου παρά το νεαρό της ηλικίας του, κατάφερε να συναντήσει τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, από τον οποίο ζήτησε να απελευθερώσει τους Έλληνες από τον Τουρκικό ζυγό, χωρίς φυσικά αποτέλεσμα.  

Αμέσως μετά, το 1817 ο Χατζηπέτρος επέστρεψε στην Ελλάδα όπου διορίστηκε γραμματέας του Αλή πασά. Δύο χρόνια αργότερα μυήθηκε στην Φιλική εταιρεία, ασπαζόμενος τον μεγάλο σκοπό της Ελληνικής Εθνικής επανάστασης. Ο Χατζηπέτρος με την σειρά του μύησε στην Φιλική εταιρεία τους σημαντικότερους κλέφτες και αρματολούς της περιοχής του, όπως τον Γρηγόρη Λιακατά, τον Νικόλαο Στουρνάρη και τον Σταμούλη Γάτσιο. Όταν η Πύλη αποκήρυξε τον Αλή πασά, οι Χατζηπέτροι αυτομόλησαν βοηθώντας τα σουλτανικά στρατεύματα, προμηθεύοντας τους πολεμοφόδια. Όταν όμως ξεκίνησε η Ελληνική επανάσταση στις 25 Μαρτίου 1821, ο Χριστόδουλος Χατζηπέτρος προσχώρησε αμέσως στην εξέγερση, εξοπλίζοντας με δικά του έξοδα ένα σώμα οπλοφόρων από την περιοχή του. Με τους οπλοφόρους του επί δύο χρόνια παρενοχλούσε συνεχώς τα τουρκικά αποσπάσματα που κατέρχονταν προς την Στερεά και την Πελοπόννησο που ήταν και οι κύριες εστίες της εξέγερσης. Επειδή όμως η περιοχή του βρισκόταν σε σημείο όπου υπήρχαν ισχυρές Τουρκικές δυνάμεις, το 1824 ο Χατζηπέτρος αποφάσισε να μεταβεί με τις δυνάμεις του στην Πελοπόννησο, όπου τέθηκε υπό τις διαταγές της κυβέρνησης Κουντουριώτη.

Ο Χατζηπέτρος έδρασε μεθοδικά περικυκλώνοντας τον αντίπαλο του και αποκόπτοντας τον στρατό του από κάθε ανεφοδιασμό, τακτική που παρέπεμπε στον δάσκαλο του στα στρατιωτικά Γεώργιο Καραισκάκη. Σύντομα ο Σελήμ βρέθηκε σε δύσκολη θέση και αποφάσισε να επιτεθεί κατά μέτωπο εναντίον του καλά οχυρωμένου αντιπάλου του. Ήδη όμως ο Χατζηπέτρος είχε λάβει ισχυρές επικουρίες από τις άλλες δύο επαρχίες και η δύναμη του είχε φτάσει επίσης τους 3.000 στρατιώτες, ενώ βρίσκονταν μαζί του και οι σημαντικότεροι Έλληνες οπλαρχηγοί (Δυοβουνιώτης, Χουρμούζης,

Όθων, Βασιλεύς των Ελλήνων

Λεωτσάκος, Καλαμάρας, Γιουρούκος κτλ). Ακολούθησαν μια σειρά από μάχες το πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου με κορυφαία αυτή της 10^ης Μαΐου κατά την οποία οι Τούρκοι είχαν πάνω από 1500 νεκρούς και τραυματίες. Οι δυνάμεις του Σελήμ τράπηκαν σε άτακτη φυγή προς τα Τρίκαλα και οι επαναστάτες του Χατζηπέτρου είχαν γίνει κύριοι της Θεσσαλικής πεδιάδας, με λάφυρα 5 κανόνια, 500 ντουφέκια και 200 αιχμαλώτους. Η νίκη του Χατζηπέτρου και των Ελληνικών όπλων ήταν πολύ σημαντική, είχε διεθνή αντίκτυπο και εορτάστηκε με δοξολογία στην Καλαμπάκα. Η αισιοδοξία είχε καταλάβει τους Έλληνες που οραματίζονταν την ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

 Οι διεθνείς εξελίξεις ματαίωσαν τα Ελληνικά όνειρα, καθώς οι μεγάλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις συντάχθηκαν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία για να εμποδίσουν την Ρωσική έξοδο στο Αιγαίο. Ακολούθησε στις 13 Μαΐου 1854 η επέμβαση των συμμαχικών στόλων Αγγλίας και Γαλλίας που απέκλεισαν στον Πειραιά, ο εξαναγκασμός του Όθωνα να εγκαταλείψει την υπόθαλψη των εξεγερμένων και το περίφημο "υπουργείο κατοχής" υπό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Οι επαναστάτες αφέθηκαν στην τύχη τους, χωρίς την παραμικρή βοήθεια και ανεφοδιασμό. Σύγχυση επικράτησε καθώς οι πρόξενοι των μεγάλων δυνάμεων επισκέπτονταν τα στρατόπεδα των Ελλήνων ζητώντας τους να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να αποδεχθούν την Οθωμανική εξουσία. Ο Σελήμ στο μέτωπο της Θεσσαλίας απέστειλε στον Χατζηπέτρο προτάσεις για ειρήνευση, ζητώντας του να ελευθερώσει τους αιχμαλώτους του, να εκκενώσει την περιοχή που κατείχε, αφού η επέμβαση των Μεγάλων δυνάμεων στην Αθήνα είχε καταδικάσει σε σίγουρη αποτυχία κάθε πιθανή Ελληνική προσπάθεια.


Ο Χατζηπέτρος όχι μόνο αρνήθηκε να αποχωρήσει, αλλά με γγενναιότητα επέδωσε και τελεσίγραφο στους Τούρκους να του αποδοθεί εντός 48 ωρών τα Τρίκαλα. Οι Τούρκοι απάντησαν αποστέλλοντας 8.000 άνδρες υπό τους Αβδή Πασά, Σελήμ Πασά, Ισμαήλ Φράσαρη και τον Αλβανό Τσέλιο Πίτσαρη. Ο Χατζηπέτρος δεν δείλιασε μπροστά στην αριθμητική υπεροχή του εχθρού, ούτε πτοήθηκε από την εγκατάλειψη του από την Ελληνική κυβέρνηση και την κατάληψη του Πειραιά από τους Γάλλους. Στην ημερήσια διαταγή του πριν την μάχη έλεγε: 

"Τα οστά των πατέρων μας και ο στενάζων λαός ζητούν εκδίκησιν...Αφού η Ελλάς κατεδικάσθη δια ξένης λόγχης εις ουδετερότητα, ημείς θέλομεν εξακολουθήσει τον πόλεμον και άνευ συνδρομής των Αθηνών επικαλούμενοι την δύναμιν του Υψίστου".  

 Οργάνωσε τα τμήματα του αμυντικά για να αντιμετωπίσει τους επερχόμενους Τούρκους και σύναψε την φονικότερη μάχη της Ελληνικής εξέγερσης στις 6 Ιουνίου 1854. Σε αυτή, οι Τούρκοι είχαν πάνω από 1.000 νεκρούς, αλλά η αμυντική θέση των Ελλήνων είχε γίνει απελπιστική λόγω της έλλειψης εφοδίων. Την ίδια μέρα ο Χατζηπέτρος έδωσε το σύνθημα της υποχώρησης, που σήμανε και το τέλος της εξέγερσης στην Θεσσαλία. Ο Χατζηπέτρος μετά την υποχώρηση στα Ελληνικά εδάφη κατευθύνθηκε στην Υπάτη και από εκεί στην Λιβαδειά όπου στις 29 Ιουνίου ο λαός αυθόρμητα τον υποδέχθηκε ως ήρωα. Αμέσως μετά ο Χατζηπέτρος πρωταγωνίστησε στο τεράστιο κοινωνικό σκάνδαλο με την Αγγλίδα κοντέσα Θεοτόκη, περίφημη για την ομορφιά της εκείνη την εποχή. Το σκάνδαλο έλαβε τέτοιες διαστάσεις που ο Χατζηπέτρος έπεσε στην (προσωρινή) δυσμένεια του αυστηρού Όθωνα.
Η πτώση του Όθωνα - υπασπιστής του Γεωργίου Α΄ και ο θάνατος του

Λίγα χρόνια μετά που οργανώθηκε η ισχυρή αντιπολίτευση κατά του Όθωνα, ο Χατζηπέτρος τήρησε ουδέτερη στάση. Κατά τη Ναυπλιακή εξέγερση στήριξε τον Όθωνα, ενώ κατηγόρησε τους πολιτικούς του αντιπάλους που επεδίωξαν την εκθρόνιση του για λόγους προσωπικού συμφέροντος. Μετά από την έξωση του Όθωνα από την Ελλάδα, συνόδευσε τον έκπτωτο μονάρχη στην Βαυαρία, ενώ φαίνεται να συμμετείχε σε συνωμοτική κίνηση που απέβλεπε στην εκλογή του Λουδοβίκου ως βασιλιά της Ελλάδας. Μετά την ενθρόνιση του Γεωργίου, αναγνωρίστηκαν οι υπηρεσίες του και ονομάστηκε επίτιμος υπασπιστής του νέου Βασιλιά. Η πλέον συγκινητική στιγμή στον βίο του Χατζηπέτρου ήταν όταν συνοδεύοντας τον Βασιλιά Γεώργιο σε ταξίδι στο εξωτερικό υπέρ του ζητήματος της Κρήτης, βρέθηκε ενώπιον του Ναπολέντος του Γ΄, ο οποίος τον ρώτησε την ηλικία του. Ο Χατζηπέτρος του απάντησε πως "δεκαεπταετής είχα σταθεί μπροστά στον μεγάλο Ναπολέοντα ζητώντας ελευθερία για την πατρίδα μου. Τώρα πολλά χρόνια μετά, στέκομαι ενώπιον ενός άλλου Ναπολέοντα ζητώντας ελευθερία για την Κρήτη. Μην αγνοήσετε την δέηση ενός καταπιεζόμενου λαού, χάριν κατακτητικών δικαιωμάτων" Η Θεία Πρόνοια αμείβει την προστασία των λαών με Δόξα και Αθανασία". Ο Ναπολέων θαύμασε το ήθος και την αγαθότητα του ανδρός και αναφώνησε: "Ζήτω η Κρήτη! Ζήτω η Ελλαδα!", χωρίς βέβαια να προκύψει κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα για τον Ελληνικό σκοπό.

Ο Χατζηπέτρος πέθανε από αποπληξία στις 29 Οκτωβρίου 1869 στην ηλικία των 70 ετών. Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε πανελλήνια συγκίνηση, η κηδεία του υπήρξε πάνδημος ενώ τον επιτάφιο λόγο εκφώνησε ο Τιμολέων Φιλήμων. Ο γιος του Ευθύμιος Χατζηπέτρος υπηρέτησε επίσης τον Ελληνικό στρατό και έφτασε ως τον βαθμό του Ταγματάρχη.

Γενική αποτίμηση του Χριστόδουλου Χατζηπέτρου

Ο Χατζηπέτρος υπήρξε μια ιδιαίτερη περίπτωση Έλληνα οπλαρχηγού καθώς δεν προήλθε από τις τάξεις των κλεφτών, αλλά από μια εύπορη οικογένεια προκρίτων εκτός Πελοπονήσου και Στερεάς Ελλάδας. Επέδειξε γενναιότητα και εγκαρτέρηση στις πολεμικές κακουχίες, πάντοτε υποστήριξε την νομιμότητα και ποτέ δεν πήρε μέρος σε εξεγέρσεις και στάσεις. Απολάμβανε μεγάλου κύρους και αναγνώρισης από όλες τις πολλιτικές παρατάξεις και φατρίες για την ακεραιότητα του και την αφιλοκερδία του, ενώ είχε κερδίσει τον σεβασμό όλων των σημαντικών οπλαρχηγών της εποχής του, που κατά κανόνα υποτιμούσαν τους προκρίτους για τις πολεμικές τους επιδόσεις. Αναμφίβολα η μεγαλύτερη στιγμή του Χατζηπέτρου υπήρξε η αρχηγεία στον Κριμαϊκό πόλεμο και οι δύο μεγάλες νίκες που πέτυχε εναντίον πολύ ισχυρότερου και οργανωμένου στρατού από τα άτακτα στίφη που διοικούσε.

Επίσης σημαντικό ήταν το γεγονός ότι το σώμα στρατιωτών που διοικούσε το συντηρούσε με δικές του οικονομικές θυσίες που ανήλθαν με μέτριους υπολογισμούς σε περισσότερο από 1 εκατομμύριο γρόσια, ποσό αστρονομικό για την εποχή. Μαθήτευσε δίπλα στον Καραΐσκάκη από τον οποίο διδάχτηκε την αυτοσχέδια στρατηγική, την προσωπική γενναιότητα, την ευθύτητα αλλά και την....αθυροστομία. Ο Χριστόδουλος Χατζηπέτρος ανήκει αυτοδικαίως στο πάνθεον των ηρώων της επανάστασης του 1821.

Ι. Β. Δ.

Πηγές

Συλλογικό έργο, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΓ΄

Διονυσίου Κόκκινου, Η επανάσταση του 1821, εκδόσεις Μέλισσα

Γούδας Αν, Βίοι παράλληλοι, τόμος 8