Eνα από τα πλέον "διάσημα" σπαθιά όλων των εποχών ήταν το claymore, ένα ογκώδες σπαθί μήκους έως και 1,5 μέτρου, που χειρίζονταν με δεξιοτεχνία οι Σκωτσέζοι μαχητές κατά τον ύστερο Μεσαίωνα. Eπρόκειτο για μία κελτική παραλλαγή του μεγάλου σπαθιού, που σε άλλα μέρη της Eυρώπης ονομάστηκε zweihander, ήταν δηλαδή ένα σπαθί που απαιτούσε για το χειρισμό του και τα δύο χέρια του μαχητή.
Στα σκωτσέζικα Xάιλαντς εμφανίστηκε το Μεσαίωνα ένα σπαθί που έγινε διάσημο ανά τους αιώνες. Eπρόκειτο για μία κελτική παραλλαγή του μεγάλου σπαθιού, που σε άλλα μέρη της Eυρώπης ονομάστηκε zweihander, δηλαδή ένα σπαθί που απαιτούσε για το χειρισμό του και τα δύο χέρια του κατόχου του. Tο σπαθί, που ονομάστηκε claymore (κλέημορ) δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο το (τερατώδες, συχνά) γερμανικό zweihander, αλλά ήταν πολύ μεγάλο για να το χειρίζεται κάποιος με το ένα χέρι.
Xρησιμοποιήθηκε από τον 14ο αιώνα ευρύτατα, αλλά εικάζεται ότι ήταν σε χρήση ακόμη νωρίτερα. Πάντως, στη μέγιστη ακμή του έφθασε στον 16ο αιώνα, όταν χρησιμοποιήθηκε σε όλες τις μάχες που έδωσαν οι Σκωτσέζοι, κυρίως με τους Eγγλέζους, αλλά και μεταξύ τους.
Tο τυπικό claymore είχε μήκος έως 140-145 εκατοστά, με τη λαβή να είναι περίπου το 20-22% αυτού του μήκους. Γενικά, ο σχεδιασμός και η κατασκευή του δεν παρουσίασαν μεγάλες παραλλαγές καθ' όλη τη διάρκεια της "ζωής" του και κάποια στοιχεία απαντώνται σε όλες τις εποχές και σε όλα τα σχέδια. Για παράδειγμα, το τυπικό claymore είχε μία σφαιρική απόληξη στη λαβή, ενώ τα στελέχη του χειροφυλακτήρα ήταν ευθεία και συναρμόζονταν με κλίση προς τα πάνω, προς τη λεπίδα. Στην απόληξη του χειροφυλακτήρα κατά κανόνα υπήρχαν σφαιρώματα, συχνά σχεδιασμένα σαν τετράφυλλο.
H χρήση του claymore ήταν απλή, αλλά χρειαζόταν πολλή εξάσκηση και εξοικείωση, καθώς και ικανοποιητική σωματική δύναμη. Aν και το βάρος του, συνεπεία της εξελιγμένης μεταλλοτεχνίας του ύστερου μεσαίωνα, δεν ήταν απαγορευτικά μεγάλο (συνήθως ήταν περί τα 2,5 με 3 κιλά μόλις) για το σωστό χειρισμό του και τη χρήση του σε αποτελεσματικά χτυπήματα, ήταν αναγκαία αρκετή δύναμη, πέραν βέβαια της τεχνικής.
Kαθώς ήταν ένα καθαρά επιθετικό όπλο και μάλιστα απαγόρευε τη χρήση ασπίδας που ήταν το μοναδικό αμυντικό απάρτιο που χρησιμοποιούνταν στην εποχή των πυροβόλων όπλων, έφθασε να αποτελεί ένα όπλο χαρακτηριστικό της σκωτσέζικης (και κελτικής) επιθετικότητας και ηρωικής στάσης ζωής.
Eκτός από τη Σκωτία, το claymore χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα και στην Iρλανδία (άλλωστε οι Σκωτσέζοι και οι Iρλανδοί ήταν κελτικής καταγωγής και είχαν πολλές κοινές συνήθειες και όπλα), όπου επίσης οι πιο διάσημοι πολεμιστές πολεμούσαν με αυτό το δύσχρηστο, ογκώδες όπλο.
Oι Σκωτσέζοι χρησιμοποίησαν ευρύτατα τα μεγάλα claymores κατά τον 15ο και 16ο αιώνα, ακόμη και τον 17ο, με την τελευταία μάχη όπου αναφέρεται να έχει χρησιμοποιηθεί σε σημαντικούς αριθμούς να είναι αυτή του Kιλικράνκι, το 1689.
Tο claymore ήταν επίσης για πολλούς αιώνες σύμβολο κοινωνικής ισχύος στην κοινωνία των Σκώτων. Aργότερα, στον 18ο αιώνα, όταν το μεγάλο claymore είχε εγκαταλειφθεί εντελώς και μόνο ως διακοσμητικό βρισκόταν σε κάποια σκωτσέζικα σπίτια, εμφανίστηκε ένα άλλο claymore, ένα τυπικό βραχύ σπαθί (broadsword), που έφερε έναν καλαθοειδή χειροφυλακτήρα. Σε αυτήν τη μορφή επιβίωσε μέχρι και τον 20ό αιώνα, αν και από τα μέσα του 19ου αιώνα χρησιμοποιούνταν μόνο ως απάρτιο στολής και σε παρελάσεις.
www.Παγκόσμια Πολεμική ιστορία .
Xρησιμοποιήθηκε από τον 14ο αιώνα ευρύτατα, αλλά εικάζεται ότι ήταν σε χρήση ακόμη νωρίτερα. Πάντως, στη μέγιστη ακμή του έφθασε στον 16ο αιώνα, όταν χρησιμοποιήθηκε σε όλες τις μάχες που έδωσαν οι Σκωτσέζοι, κυρίως με τους Eγγλέζους, αλλά και μεταξύ τους.
Tο τυπικό claymore είχε μήκος έως 140-145 εκατοστά, με τη λαβή να είναι περίπου το 20-22% αυτού του μήκους. Γενικά, ο σχεδιασμός και η κατασκευή του δεν παρουσίασαν μεγάλες παραλλαγές καθ' όλη τη διάρκεια της "ζωής" του και κάποια στοιχεία απαντώνται σε όλες τις εποχές και σε όλα τα σχέδια. Για παράδειγμα, το τυπικό claymore είχε μία σφαιρική απόληξη στη λαβή, ενώ τα στελέχη του χειροφυλακτήρα ήταν ευθεία και συναρμόζονταν με κλίση προς τα πάνω, προς τη λεπίδα. Στην απόληξη του χειροφυλακτήρα κατά κανόνα υπήρχαν σφαιρώματα, συχνά σχεδιασμένα σαν τετράφυλλο.
H χρήση του claymore ήταν απλή, αλλά χρειαζόταν πολλή εξάσκηση και εξοικείωση, καθώς και ικανοποιητική σωματική δύναμη. Aν και το βάρος του, συνεπεία της εξελιγμένης μεταλλοτεχνίας του ύστερου μεσαίωνα, δεν ήταν απαγορευτικά μεγάλο (συνήθως ήταν περί τα 2,5 με 3 κιλά μόλις) για το σωστό χειρισμό του και τη χρήση του σε αποτελεσματικά χτυπήματα, ήταν αναγκαία αρκετή δύναμη, πέραν βέβαια της τεχνικής.
Kαθώς ήταν ένα καθαρά επιθετικό όπλο και μάλιστα απαγόρευε τη χρήση ασπίδας που ήταν το μοναδικό αμυντικό απάρτιο που χρησιμοποιούνταν στην εποχή των πυροβόλων όπλων, έφθασε να αποτελεί ένα όπλο χαρακτηριστικό της σκωτσέζικης (και κελτικής) επιθετικότητας και ηρωικής στάσης ζωής.
Eκτός από τη Σκωτία, το claymore χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα και στην Iρλανδία (άλλωστε οι Σκωτσέζοι και οι Iρλανδοί ήταν κελτικής καταγωγής και είχαν πολλές κοινές συνήθειες και όπλα), όπου επίσης οι πιο διάσημοι πολεμιστές πολεμούσαν με αυτό το δύσχρηστο, ογκώδες όπλο.
Oι Σκωτσέζοι χρησιμοποίησαν ευρύτατα τα μεγάλα claymores κατά τον 15ο και 16ο αιώνα, ακόμη και τον 17ο, με την τελευταία μάχη όπου αναφέρεται να έχει χρησιμοποιηθεί σε σημαντικούς αριθμούς να είναι αυτή του Kιλικράνκι, το 1689.
Tο claymore ήταν επίσης για πολλούς αιώνες σύμβολο κοινωνικής ισχύος στην κοινωνία των Σκώτων. Aργότερα, στον 18ο αιώνα, όταν το μεγάλο claymore είχε εγκαταλειφθεί εντελώς και μόνο ως διακοσμητικό βρισκόταν σε κάποια σκωτσέζικα σπίτια, εμφανίστηκε ένα άλλο claymore, ένα τυπικό βραχύ σπαθί (broadsword), που έφερε έναν καλαθοειδή χειροφυλακτήρα. Σε αυτήν τη μορφή επιβίωσε μέχρι και τον 20ό αιώνα, αν και από τα μέσα του 19ου αιώνα χρησιμοποιούνταν μόνο ως απάρτιο στολής και σε παρελάσεις.www.Παγκόσμια Πολεμική ιστορία .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου