Αγνοούμενοι. Στις 23 Σεπτεμβρίου επέστρεψαν οι πρώτοι αιχμάλωτοι που αφέθηκαν ελεύθεροι από τις τουρκικές φυλακές

 

 

1. ΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ

Στις 23 Σεπτεμβρίου επέστρεψαν οι πρώτοι αιχμάλωτοι που αφέθηκαν ελεύθεροι από τις τουρκικές φυλακές και αμέσως κατέθεσαν πως δεκάδες συγκρατούμενοι τους βρίσκονταν στις ίδιες φυλακές με εκείνους. Οι καταγγελίες τους για τα όσα διαπράχθησαν εις βάρος τους ήταν συγκλονιστικές. Είχαν υποστεί τα πάνδεινα από τους βάρβαρους εχθρους: ταπεινώσεις, ξυλοδαρμούς, καταναγκαστικά έργα. Επί αρκετές εβδομάδες οι Τούρκοι τούς περίφεραν σε πόλεις και χωριά της Ανατολίας, ως «τρόπαιο»της νίκης τους, ενώ ο όχλος απειλούσε να τους επιτεθεί και να τους χτυπήσει άγρια.

Ακολουθούν μαρτυρίες από αξιωματικούς που επέστρεψαν:

>λοχαγός της Εθνικής Φρουράς: «Αιχμαλωτίστηκα στον Άγιο Γεώργιο Κυρήνειας, τη Δευτέρα 22 Ιουλίου. Μας μετέφεραν στον θύλακα, συνολικά 153 άτομα. Στη συνέχεια, μας πήγαν σε ένα καράβι και μας έριξαν στο αμπάρι χέρια, πόδια, μάτια δεμένα. Μας χτυπούσαν συνεχώς, καθ' όλο το εικοσιτετράωρο, φτάσαμε σε κάποια φυλακή της Τουρκίας 385 αιχμάλωτοι . Εκεί μας έκλεισαν σε κατασκότεινα κελιά. Μας έβγαζαν στην αυλή να πάρουμε αέρα κάθε 10 ημέρες. Αν κάποιος ζητούσε γιατρό, η συνταγή ήταν το γρονθοκόπημα. Η ζωή μας ήταν ανυπόφορη».

>Κύπριος καταδρομέας: «Αιχμαλωτίστηκα στην Κυρήνεια. Πρόλαβα και μπήκα σε κάποιο σπίτι, άλλαξα τη στολή μου με πολιτικά. Έτσι συνελήφθηκα ως πολίτης, όχι ως λοκατζής. Τους λοκατζήδες τους εκτελούσαν επί τόπου. Μας έριξαν σε ένα καράβι και μας μετέφεραν στις φυλακές Αδάνων. Έπειτα από ένα μήνα, μας πήγαν σιδηροδρομικώς στις φυλακές Αμάσειας. Καθ' οδόν, σε κάποια πόλη, οι κάτοικοι που έμαθαν πως θα περνούσαμε από εκεί, μας επιτέθηκαν με χασαπομάχαιρα και σίδερα για να μας δολοφονήσουν. Οι στρατιώτες που μας συνόδευαν όρμησαν εναντίον τους και με πολύ κόπο κατάφεραν να τους απωθήσουν».

>Πολίτης, από το Κάρμι Κuρήνειας: «Μας μετέφεραν στη Μερσίνα, έπειτα στα Άδανα. Ήμασταν περίπου 450 άτομα. Πριν επιβιβαστούμε στο τρένο, στρατιώτες και αστυνομικοί μας χτυπούσαν με κλωτσιές και με τους υποκόπανους των όπλων τους. Σε κάθε σταθμό όπου σταματούσε το τρένο, οι κάτοικοι μας έφτυναν, μάς έβριζαν και μας απειλούσαν πως &α μας κόψουν τον λαιμό. Σε μία περίπτωση, το αφιονισμένο πλήθος όρμισε εναντίον μας. Με τα πολλά, φτάσαμε στην πόλη της Αμάσειας».

Σύμφωνα με μαρτυρίες από άτομα που επέστρεψαν, η πορεία των αγνοουμένων εντός της τουρκικής επικράτειας οδηγείτο σε δύο γενικές κατευθύνσεις. Μια ομάδα κατευθύνθηκε προς την δύση (από την Κυρήνεια στη Μερσίνα, στα Αδανα, στο Τοκάτ και στο Ντενιζλί) και μια άλλη προς την ανατολή (από την Κυρήνεια στη Μερσίνα, στα Άδανα, στο Καχραμάν Μαράς, στην Αμάσεια, στο Καρς και στο Βαν). Το πιο συγκλονιστικό από όλα ήταν ότι, όσοι επέστρεψαν ανέφεραν την ύπαρξη των υπολοίπων, οι οποίοι αγνοούνται μέχρι σήμερα.

2. ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Οι Τούρκοι αρνούνται κατηγορηματικά ότι μετέφεραν αιχμαλώτους στη χώρα τους (!!!) και παρεμπόδισαν τη διεξαγωγή ερευνών στην Τουρκία και την κατεχόμενη Κύπρο.

>Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Ραούφ Ντεκτάς ο οποίος δήλωσε χαρακτηρίστηκα πως το 1989 πως «Δεν υπάρχουν Ελληνοκύπριοι αγνοούμενοι, ούτε στην Κύπρο ούτε στην Τουρκία. Οι Ελληνοκύπριοι προπαγανδιστές δημιούργησαν τέτοιες ιστορίες. Οι αγνοούμενοι σκοτώθηκαν, είτε στις συγκρούσεις του πραξικοπήματος, μεταξύ τους, είτε κατά τις μάχες με τους Τούρκους».

Ο (τέως) κατοχικός ηγέτης σε συνέντευξή του σε ιδιωτικό ελληνοκυπριακό σταθμό τον μάρτιο του 1996, επανέλαβε τους ψευδείς ισχυρισμούς του μέχρι την στιγμή που αποκάλυψε πως κάποια άτομα δολοφονήθηκαν από τουρκοκύπριους, όμως αρνήθηκε πως ο Τουρκικός στρατός πραγματοποίησε εκτελέσεις (όπως είχε συμβεί στις περισσότερες περιπτώσεις) και πως αιχμάλωτοι μεταφέρθηκαν σε φυλακές της Τουρκίας.

>Ο τότε εκπρόσωπος του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών lνάλ Μπατού σε δήλωσή του αναφέρει όπως και ο Ρ. Ντεχτάς ότι «Δεν υπάρχουν αγνοούμενοι, ούτε στην Τουρκία ούτε στην Κύπρο. Οι Έλληνες εκμεταλλεύθηκαν ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα για πολιτικούς λόγους».

>Ένα χρόνο αργότερα ο Τουργκούτ Οζάλ, ο τότε πρωθυπουργός, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο, επανέλαβε (όπως και οι προηγούμενοι) ότι δεν υπήρχαν αγνοούμενοι. Όμως οι αιχμάλωτοι που μεταφέρθηκαν στα κάτεργα της Ανατολίας, δεν ήταν ότι «αγνοούντο» από την Τουρκία, αλλά και από την ίδια την Ελλάδα.

3. ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Το τουρκικό επιχείρημα περί μη ύπαρξης αγνοουμένων στην Τουρκία αποδείχτηκε ανυπόστατο από δεκάδες μαρτυρίες όπως επίσης, άτοπο υπήρξε και το επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο, όλοι όσοι αγνοούνται, έπεσαν στις μάχες. Δυστυχώς για τους Τούρκους, υπήρξαν πολλές και αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες, η διασταύρωση των οποίων στοιχειοθέτησε το σώμα του εγκλήματος, που ταλαιπωρεί έως σήμερα τις οικογένειες των αγνοουμένων.

Μέσα στα ντοκουμέντα που μας αποδεικνύουν την παράνομη μεταφορά και κατακράτηση αιχμαλώτων στην Τουρκία είναι και οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

>Περίπτωση Χρηστάκη Λοϊζου: Ο μικρότερος αγνοούμενος κατάγεται από το χωριό Παλαίκυρο, τότε ηλικίας 5 ετών. Στις 17 Αυγούστου 1974 πυροβολήθηκε από Τούρκο στρατιώτη. Η μητέρα του, είδε για τελευταία φορά τον μικρό Χρηστάκη της την επόμενη μέρα, σε ένα πρόχειρο νοσοκομείο. Στη συνέχεια, την πληροφόρησαν ότι το παιδί μεταφέρθηκε στη Λευκωσία, ενώ ο ίδιος ο Ντενκτάς δήλωσε στις 20 Ιανουαρίου 1975 ότι ο Χρηστάκης ζούσε και βρισκόταν σε νοσοκομείο της Άγκυρας. Το παιδί αγνοείται έως σήμερα, όπως και ο πατέρας του, Ανδρέας Λοϊζου.

>Μαρτυρία Φρόσως Δήμου από τον «Αττίλα 2» : Η γενναία Φρόσω Δήμου επεδίωξε να κρύψει στο σπίτι της, στο χωριό Βώνη, δώδεκα πολίτες και στρατιώτες, οι οποίοι εντοπίστηκαν από Τούρκους στρατιώτες και έγινε η σύλληψη σε παρουσία Τουρκοκύπριων. Όλοι τους αγνοούνται έως σήμερα.

>Περιπτώσεις Λεοντίου Λεοντίου και Ανδρέα Κασάπη: Ο Γιώργιος Παπαλεοντίου μεταφέρθηκε στις φυλακές Αδάνων και Αμάσειας. Στις 23 Οκτωβρίου 1974 (ημέρα της απελευθέρωσης του) ενώ εξερχόταν από τη φυλακή, άκουσε από «γειτονικό» κελί κραυγές απόγνωσης: «Είμαι ο Λεόντιος Λεοντίου, μαζί με τον κουνιάδο μου Ανδρέα Κασάπη. Γιατί δεν μας στέλνουν μαζί σας στην Κύπρο;». Οι Λεόντιος Λεοντίου και Ανδρέας Κασάπης αγνοούνται έως σήμερα.

>Περίπτωση Γιώργου Νικολάου: Υπηρετούσε ως ναύτης στον Ναυτικό Σταθμό Κυρήνειας. Τον Οκτώβριο του 1974, ο πατέρας του επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί του. Ο Γιώργος τού είπε πως μαζί του, ήταν υπό κράτηση άλλοι 23 Ελληνοκύπριοι. Ο απελπισμένος πατέρας με την κόρη του μέσα στις επόμενες μέρες είδαν τον Γιώργο σε ένα λεωφορείο στην Κερύνεια , αλλά κι αυτός αγνοείται έως σήμερα.

>Περίπτωση Μιχάλη και Ηλία Λάμπη: Τα δύο αδέλφια, 17 και 19 ετών αντίστοιχα, συνελήφθηκαν το Σεπτέμβριο του 1974 στο χωριό Χάρτζια της Κυρήνειας. Μετά από δύο ημέρες, τους επισκέφθηκαν οι γονείς τους και συνομίλησαν μαζί τους. Από τότε αγνοούνται και οι δύο.

>Περίπτωση Νίκου Γιαννακόπουλου: Ο Νίκος Γιαννακόπουλος από το Μουζάκι Καρδίτσας υπηρετούσε ως ανθυπασπιστής στην ΕΛΔΥΚ. Τον Μάιο του 1993 ένας οδηγός φορτηγού ενημέρωσε τις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες ότι καθ' οδόν προς το Ιράκ τον συνάντησε, στην άκρη ενός τσιφλικιού, περιφραγμένου με συρματόπλεγμα. Ο Γιαννακόπουλος πρόλαβε να του πει ότι μεταφέρθηκε στις φυλακές Αδάνων μαζί με εκατοντάδες άλλους αιχμαλώτους. Ήταν ανάπηρος, με ένα πόδι. Αγνοούμενος από τότε.

>Περίπτωση Παύλου Κουρούπη: Ο ταγματάρχης πεζικού Παύλος Κουρούπης, αγνοείται από τον lούλιο του 1974, όταν οι Τούρκοι εξαπέλυσαν τη μεγάλη επίθεση τους κατά της Κυρήνειας. Το Μάρτιο του 1995, δημοσιογράφος αποκάλυψε σε εφημερίδα ένα από τα πιο συγκλονιστικά, ντοκουμέντα. Εντοπίστηκαν μέσω Έλληνα συνταγματάρχη (ο οποίος προσποιείτο τον ιχθυέμπορο), έξι αγνοούμενοι στο Μπολού της Τουρκίας και άλλοι επτά στο Ντενιζλί. Ο συνταγματάρχης, μίλησε για λίγο με κάποιους από αυτούς, αφού δωροδόκησε τους δεσμοφύλακες. Όλοι τους βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση.

>Περίπτωση Στυλιανού Καλμπουρτζή: διοικητής Πυροβολικού αρχικά θεωρήθηκε νεκρός. Όμως, τον Αύγουστο του 1974 έστειλε μήνυμα από τον σταθμό «Μπαϊράκ». Όπως επιβεβαιώθηκε αργότερα ο αντισυνταγματάρχης Στυλιανός Καλμπουρτζής φρόντισε και επικοινώνησε με την Ελλάδα και, στην προσπάθεια του αυτή, είπε: «Ειδοποιήστε στις Σέρρες τον γαμπρό μου Δημήτρη Τσιαούση πως είμαι αιχμάλωτος, τηλεφωνώ από Κωνσταντινούπολη».

Υπάρχουν αμέτρητες τέτοιες περιπτώσεις που μας αποδεικνύουν πως οι Τούρκοι συνέχιζαν να κατακρατούν αιχμαλώτους, 32 ολόκληρα χρόνια μετά την εισβολή.

Ας αναπαύσει λοιπόν ο Κύριος τις ψυχές των γενναίων αγωνιστών - αγνοουμένων που τώρα πιά δε βρίσκονται εν ζωή κι ας δώσει δύναμη στους επιζώντες.

Εμείς ως νεολαία του πολύπαθου αυτού νησιού, ελπίζαμε, ελπίζουμε και θα ελπίζουμε πάντα για μια Κύπρο ελεύθερη, απαλλαγμένη από ξένες βάσεις και παράνομη κατοχή από το βάρβαρο Αττίλα. Μια Κύπρο όπου θα καταπατηθεί επιτέλους το ψέμα και θα αντικατασταθεί με την αλήθεια, όσον αφορά την πληγή των αγνοούμενών μας. Μια Κύπρο όπου επιτέλους θα δούμε την ηγεσία να στριμώχνει τους Τούρκους όσον αφορά τις 1619 ψυχές που ΘΕΛΟΥΜΕ πίσω.

Πάντα μέσα μας θα υπάρχει ο πόθος για δικαίωση και ταυτόχρονα για απελευθέρωση, γιατί η νεολαία της Κύπρου όσο κι αν δε βολεύει και δεν αρέσει σε κάποιους, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ και δεν βυθίζεται στο βούρκο της λήθης.

Ζούμε κι αναπνέουμε, περιμένοντας τη στιγμή που θα αντικρίσουμε τις χαμένες μας πατρογονικές εστίες, θα καταστρέψουμε την τούρκικη ημισέληνο από την βόρεια οροσειρά του νησιού μας μαζί και την ψευδοσημαία τους.

Μόνο τότε θα επέλθει το χαμόγελο ανακούφισης στα πρόσωπα όλων όσων πέρασαν τα δεινά της βάρβαρης τουρκικής εισβολής, μόνο τότε θα πιστούν οι ηρωωμάρτυρες μας και οι αγνοούμενοί μας πως οι αγώνες τους δεν πήγαν χαμένοι και μόνο τότε θα έχουμε το δικαίωμα να πιστέψουμε ότι κάποια στιγμή, θα σταθούμε αντάξιοι τους και θα μπορέσουμε να τους αντικρύσουμε στα μάτια.

Μόνο τότε...

Πηγή: greekalert.com