Ένα αγγλικό αεροπλφλά κάνο έκανε μια ρίψη «στα τυοντά στο Νεραΐδοχώρι… πολλά κιβώτια λεηλατήθηκαν και άλλα δεν βρέθηκαν ποτέ… ελάχιστα πήραν πίσω οι αντάρτες.

ΑΓΓΛΙΚΕΣ ΛΙΡΕΣ - Η ΛΑΘΟΣ ΡΙΨΗ

Η ΛΑΘΟΣ ΡΙΨΗ

Η ρίψη προοριζόταν για τον Ζέρβα και κατά λάθος έπεσε στην από δω μεριά της Πίνδου,
Λόγοι γενικότεροι, στρατιωτικοί αλλά και ειδικά η κατάσταση του ΕΛΑΣ στη Θεσσαλία, επέβαλαν μια στρατηγική μετακίνηση των ανταρτών προς τα δυτικά, που έγινε χωρίς καμιά δυσκολία. Η αποχώρηση του ταγματάρχη Κωστόπουλου από το ΕΑΜ, η ενίσχυση του από τους αντάρτες του Κωστορίζου και η κατάταξη στην ομάδα των υπολοχαγών Καραμπέκου και Χόνδρου καθώς και η απειλή όλων των αντιθέτων του ΕΑΜ «τώρα που έρχεται ο Σαράφης θα σας διορθώσουμε», επέβαλαν εκείνη τη μετακίνηση.

Ρίψεις με χρυσές λίρες περίμεναν, τσαρούχια και ψωμί τους ήρθανε!

Συχνή ήταν η συνεργασία του Καραγιώργη με τον ταγματάρχη Θεόδωρο Μακρίδη, αφού αυτός είχε την αρμοδιότητα της επικοινωνίας με το αντάρτικο, όσο έμενε στην Αθήνα.
Ο Κ. Γυφτοδήμος (Καραγιώργης) τον έλεγε «σπεσιαλιτέ στρατιωτικό», αλλά μ’ αυτό δεν έπαυε να εκτιμά τις απέραντες στρατιωτικές του γνώσεις…γι’ αυτό μαζί με τον βοηθό του λοχαγό Καρατζά τα βλέμματα τους ήταν στραμμένα προς την Πίνδο.
Όταν ο Κωστόπουλος «ξεκίνησε» είχε όλο κι όλο 10 άνδρες, ο ίδιος δεν ήθελε πολιτικές δεσμεύσεις… έτσι έλεγε.
Τον Κωστόπουλο τον επηρέαζε από παλιά στις πολιτικές του αντιλήψεις ιδιαίτερα ο συμμαθητής και φίλος του ταγματάρχης Μάρκος Κλαδάκης, εκπρόσωπος του Σοσιαλιστικού Κόμματος στον ΕΛΑΣ μέχρι το τέλος του 1942.
Το γεγονός που επιτάχυνε τη μετακίνηση εκείνης της ομάδας στην δυτική Θεσσαλία, ήταν η ΛΑΘΟΣ ΡΙΨΗ.Ένα αγγλικό αεροπλφλά κάνο έκανε μια ρίψη «στα τυοντά στο Νεραΐδοχώρι… πολλά κιβώτια λεηλατήθηκαν και άλλα δεν βρέθηκαν ποτέ… ελάχιστα πήραν πίσω οι αντάρτες.   
Ο Κωστόπουλος και η ομάδα του πήρε την εντολή από ΕΑΜ χωρίς πολλούς όρους και επεξηγήσεις για την περισυλλογή της ρίψης.
Η απροσδόκητη ρίψη εφοδίων (όπλα, ρουχισμός και λίρες) επέβαλε την άμεση συγκρότηση μιας ομάδας για την περισυλλογή των υλικών και συνετέλεσε στο να ανατεθεί χωρίς πολλούς όρους και εξηγήσεις η αρχηγεία στον Κωστόπουλο.
Το ΕΑΜ δεν είχε κατάλληλο με κύρος αξιωματικό τότε στην δυτική Θεσσαλία… ο δικός τους εκείνη την εποχή (Νοέμβριος 1942), βρισκόταν στις ιταλικές φυλακές.
Ήταν ο συνταγματάρχης Κατσαρός, που καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά από το ιταλικό στρατοδικείο… και αν είναι άγνωστο ποιος τον κατέδωσε… είναι όμως πολύ γνωστό ποιος πήγε μάρτυς κατηγορίας. Πήγε ένας έλληνας λοχαγός και κατέθεσε ενώπιον του ιταλικού στρατοδικείου ότι ο Συνταγματάρχης Κατσαρός «απεπειράθει να μυήσει εις ανατρεπτικάς κατά του καθεστώτος θεωρίας και εις συνωμοτικάς ενεργείας»

Αξιωματικοί της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην κατεχόμενη Ελλάδα

Η κατάδοση του συνταγματάρχη Κατσαρού έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί είναι η πρώτη «εις το είδος της». Ως τότε από την υποδούλωση της χώρας και ύστερα, η πλειονότητα των αξιωματικών- ακόμα και οι φανατικότεροι αντικομουνιστές- δεν είχε μολυνθεί από ένα τέτοιο μικρόβιο.
Στη Στρατιωτική λέσχη Αθηνών διεξήγοντο θορυβώδεις συζητήσεις και ομηρικοί καυγάδες μεταξύ δεξιών και αριστερών αξιωματικών «για το μέλλον της χώρας» αλλά φόβος καταδόσεως δεν υπήρχε….
Υπήρχαν μόνο 3 γερμανόφιλοι επικίνδυνοι και παλαβοί λιγάκι που με την εμφάνισή τους σταματούσαν τη συζήτηση και οι μεν και οι δε.

Ο καπετάν Νικήτας (Γ. Μποτσίνης) όρθιος με το αυστραλιανό καπέλο, δεξιά του ο πολιτικός Γαυριώτης, αριστερά του ο Ταγματάρχης Ι. Σταματάκης (Λακκιώτης), αντάρτες του 1ου τάγματος Αττικής του 34ου συντάγματος ΕΛΑΣ.

Οι αντιθέσεις μεταξύ συναδέλφων δεν έφταναν σε επικίνδυνο σημείο μέχρι τα τέλη του 1942-43 στην Αθήνα. Γι’ αυτό και η μαρτυρία του λοχαγού εκείνου έγινε με υπόδειξη «άνωθεν».
Ο συνταγματάρχης Κατσαρός κρίθηκε «λίαν επικίνδυνος», έτσι η Θεσσαλία στερήθηκε τον στρατιωτικό αρχηγό της με αποτέλεσμα η οργάνωση του Μουζακίου Τρικάλων «κατέφυγε» στον Κωστόπουλο.
Του δώσανε 10 αντάρτες με αρχηγό τον δάσκαλο Στούμπο με προορισμό το Νεραΐδοχώρι (Βετερνίκο- Βέτερνικ).Η ρίψη, λέγανε, προοριζόταν για το Ζέρβα και κατά λάθος έπεσε στην από δω μεριά της Πίνδου.

Ο συνταγματάρχης Γουντχάουζ ( Κρις) αρχηγός της αγγλικής αποστολής στην Ελλάδα

Ίσως να ήταν σωστή η εξήγηση γιατί ο Ζέρβας πάντα περίμενε ρίψεις από την αρχή της εξόδου του και ένα λάθος δεν ήταν καθόλου απίθανο, έτσι που πετούσαν οι άγγλοι αεροπόροι νύχτα, στα άγνωστα γι΄ αυτούς ελληνικά βουνά. (Μια ρίψη αλεξιπτωτιστών έπεσε αντί στη Γκιώνα στο Καρπενήσι)
Αυτή η πιθανότητα, ο προορισμός για τον Ζέρβα, κέντρισε την ιδέα του Κωστόπουλου ότι μεταξύ των άλλων δεμάτων υπήρχε και ένα με 3000 χρυσές λίρες.
Αν η ρίψη γινόταν «στα τυφλά», όπως το κάνανε αρκετές φορές οι άγγλοι, χωρίς δηλαδή να την περιμένει ειδικός «αποδέκτης» κάτω, αυτό το ενδεχόμενο δεν ήταν δυνατόν… αν όμως αποδέκτης ήταν ένας σχηματισμός, ή ο ίδιος ο Ζέρβας υπήρχε μια τέτοια πιθανότητα η οποία κέντριζε πολύ την φαντασία του Κωστόπουλου… Και συνέλαβε εκεί τον μπακάλη του χωριού Γ. Σουφλιά και τον δάσκαλο Γ. Τριανταφύλλου και τους κακομεταχειρίστηκε αρκετά για «να μαρτυρήσουν» που κρύφτηκαν οι λίρες, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Οι αντάρτες της ομάδας είχαν δώσει προσοχή στην περισυλλογή των τουφεκιών της ρίψης (και σ’ αυτήν την περίπτωση το περισσότερο υλικό, όπως και σε άλλες, είναι εκρηκτικό, - οι άγγλοι για σαμποτάζ ενδιαφέρονται πάντοτε).
Η έγκαιρη και βιαστική έξοδος της πληροφορημένης ομάδας των ανταρτών ήταν αρκετή για να εμποδίσει κάθε απόπειρα από άλλους. Μόνο τα κιβώτια με τα τουφέκια (αυτά τους έδωσαν) δόθηκαν στους χωρικούς με την παρουσία ενός μόνιμου ταγματάρχη, που ενέπνεε απόλυτη εμπιστοσύνη.

Ο στρατηγός Στεφ. Σαράφης με αξιωματικούς του Γ.Σ ΕΛΑΣ διακρίνονται στην πρώτη σειρά ο Κ. Δεσποτόπουλος, ο αντισυνταγματάρχης Μιχ. Μπαρούτσος και ο σμήναρχος Δημ. Μίχος.

Αξιωματικοί του 27ου Συντάγματος Κοζάνης το οποίο πήρε μέρος σ’ όλες τις σκληρές μάχες της δυτικής Μακεδονίας με εκατόμβες νεκρούς και στο οποίο έπεσε το βαρύ πατριωτικό καθήκον να κτυπήσει, να διαλύσει και να πετάξει έξω από τα σύνορα της πατρίδας το σλαυομακεδονικό τάγμα του Γκότσεφ, που στασίασε εναντίον του ΕΛΑΣ και θέλησε να ανακηρύξει τη Φλώρινα αυτόνομη περιοχή. Η επίθεση ενεργήθηκε κατά διαταγή του Γενικού Στρατηγείου, Σαράφης- Σιάντος και της ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας, Βαφειάδης- Μπακιρτζής. Στην επιχείρηση αυτή το σύνταγμα είχε 50 νεκρούς.