Δαβάκης, ο Ήρωας της Πίνδου

(Η γενιά του Δαβάκη και η Μεταπολίτευση)

Γράφει ο

Γ.Π. ΝΙΚΟΛΙΝΑΚΟΣ

Υποστράτηγος ε.α.

Ήλθε ο Οκτώβριος και η πατρίδα σκεπάζεται για 5ο χρόνο

από ένα ασήκωτο…. σύννεφο απογοήτευσης , ανασφάλειας και στενοχώριας. Η υποτέλεια και η παρακμή της πολιτικής τάξης που οδήγησε στην οικονομική κρίση και την αλλοτρίωση της κοινωνίας δεν αφήνουν χώρο και χρόνο στην τηλοψία των εργολάβων ή στην δημόσια τηλοψία και ραδιοφωνία να γίνουν «θέματα» : μνήμες και πρόσωπα που έχουν σχέση με την ένδοξη ιστορία και την αξιοπρέπεια της χώρας

μας.

Τα θέματα που προβάλλονται ,δυστυχώς , αντικατοπτρίζουν

την πνευματική κατρακύλα των ανθρώπων που διευθύνουν

αυτά τα μέσα.

Μέσα λοιπόν σ‘ αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα είναι

βέβαιον ότι τίποτα θα ειπωθεί για τον Ήρωα Κωνσταντίνο Δ.

Δαβάκη (έναν από τις χιλιάδες ήρωες του 40).

Δρασκελίζοντας το βούρκο της σημερινής παρακμής , θεω-

ρήσαμε υποχρέωση και καθήκον μας απέναντι στην ιστορία και

στις γενιές που συνέλαβαν στη δημιουργία του Αλβανικού

έπους, να κάνουμε, για μια ακόμα φορά, ένα μικρό αφιέρωμα-

μνημόσυνο σε αυτόν το Μανιάτη Ήρωα, τιμώντας στο πρόσωπό

του, εκτός από τον ίδιο και τις 25.000 νεκρούς του Ελληνοϊταλικού

και Ελληλογερμανικού πολέμου.

Γιατί ήταν Ήρωας

Ο περιορισμένος χώρος της Εφημερίδας και η αναρμοδιότητά

μας δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε στρατιωτική ανάλυση της

δράσεως του και γι ΄αυτό θα παραθέσουμε μερικά από όσα

είπαν και έγραψαν έγκυροι αναλυτές και οι πρωταγωνιστές της

εποχής εκείνης:

Ποιος ήταν ο Κ. Δαβάκης

Γεννήθηκε το 1897 στο μικρό χωριό Κεχριάνικα της Δυτικής

Μέσα Μάνης. Ήταν πρωτότοκος γιος του δασκάλου Δικαίου

Ντάβου Δαβάκη. Το 1770, περίπου είχαν εγκατασταθεί στα Κε-

χριάνικα οι πρόγονοί του . Οι παλαιότεροι πρόγονοι του κατοι-

κούσαν στην περιοχή του ιστορικού Πολυάραβου

(www.mani.org.gr) , οι οποίοι αναγκάσθηκαν από τους Τούρκους

να εκπατρισθούν. Ο μικρότερος , με το όνομα Ντάβος, κατέφυγε

στην ελεύθερη Μέσα Μάνη. Από το Ντάβος προήλθε το

Νταβάκης και Δαβάκης.

Πήγε στο Δημοτικό σχολείο της Κοίτας (διπλανού χωριού)

σε ηλικία 5 ετών, το 1906 γράφτηκε στο Σχολαρχείο του ίδιου

χωριού και σε ηλικία δέκα ετών του δόθηκε η αφορμή ότι

έπρεπε να γίνει αξιωματικός!

- Να πως περιγράφει ο ίδιος το συμβάν… (5)

« Η μεγαλυτέρα ανάμνησις της παιδικής μου ηλικίας ήταν το

1907. Ο καπετάν Γέρμας (Ανθυπολοχαγός Τσοτάκος από την

Κοίτα της Μάνης) είχε σκοτωθεί στα Μακεδονικά . Ένα μεσημέρι,

ο πατέρας μου έφερνε την εφημερίδα στη ρούγα(σ.σ πλατεία)

του χωριού και την εδιάβαζε. Ήμουνα τότε 10 χρονών.......το

παιδικό μυαλό μου δούλεψε και .....Από τότε μου γεννήθηκε η

ιδέα να μπώ στη Σχολή των Ευελπίδων, να γίνω Αξιωματικός!.......».

Το 1909 γράφηκε στο 4ον Γυμνάσιο Αθηνών. Το 1912 μετα-

γράφηκε στο Γυμνάσιο Γυθείου από το οποίο πήρε απολυτήριο

τον Ιούνιο του 1913, και το Σεπτέμβριο εισήλθε στην Σχολή

των Ευελπίδων (από την οποία αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός

πεζικού, την 1η Οκτωβρίου του 1916). Φοίτησε στην Ανωτάτη

Σχολή Πολέμου της Αθήνας, και στο Παρίσι (γαλλική Στρατιωτική

Σχολή Αρμάτων).

Έλαβε μέρος στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο όπου διακρίθηκε για

την τόλμη και την ανδρεία του στο μακεδονικό μέτωπο (μάχες

Σκρα και Δοϊράνης), όπου , όμως, η υγεία του βλάφτηκε σοβαρά

από την επίδραση των ασφυξιογόνων αερίων.

Το 1918 προήχτηκε σε λοχαγό επ’ ανδραγαθία.

Έλαβε μέρος και στη Μικρασιατική Εκστρατεία όπου το 1921

διακρίθηκε στη μάχη των υψωμάτων του Αλπανός, και τιμήθηκε

με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας.

Στο διάστημα μεταξύ 1922 και 1937 υπηρέτησε ως επιτελάρχης

της 2ης Μεραρχίας και του 1ου Σώματος Στρατού, φοίτησε και

δίδαξε σε στρατιωτικές σχολές και συνέγραψε διατριβές για τη

στρατιωτική ιστορία και την τακτική των τεθωρακισμένων. Το

1931 προήχθη στο βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Στις 30

Δεκεμβρίου του 1937 και μετά από μεγάλες αναρρωτικές

άδειες, αποστρατεύθηκε για λόγους υγείας και τέθηκε σε

πολεμική διαθεσιμότητα.

Στο συγγραφικό έργο του Δαβάκη περιλαμβάνονται τα εξής

έργα: «Τα Άρματα Μάχης» [1928], «Ο Στρατός του Μέλλοντος»

[1934] για πολλούς το σημαντικότερο έργο του, «Χημικός και

Αεροχημικός Πόλεμος» [1935], «Εγχειρίδιον Τακτικής Πεζικού»

[1937], «Εγκόλπιον Αξιωματικού Πεζικού» [1938], «Νυκτεριναί

Επιχειρήσεις» [1939], «Εγκόλπιον Διοικητού Τάγματος Πεζικού»

[1940] κ.λ.π. Επίσης συνέγραψε άρθρα και μελέτες σε διάφορα

στρατιωτικά περιοδικά.

Η δράση του στην Πίνδο.

Όταν, τον Αύγουστο του 1940, συντελέστηκε η μερική επι-

στράτευση, ο Δαβάκης ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία και

τοποθετήθηκε διοικητής του 51ου Συντάγματος Πεζικού και

στη συνέχεια του Αποσπάσματος Πίνδου (αποτελούμενου από

το 51ο ΣΠ υπό άλλον διοικητή και διάφορες μικρομονάδες) το

οποίο είχε ως έδρα το Επταχώρι Πίνδου.

Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940, οπότε εκδηλώθηκε

η ιταλική εισβολή, ο Δαβάκης αντιμετώπισε την 3η Ιταλική Με-

ραρχία Αλπινιστών ΤΖΟΥΛΙΑ με ένα απόσπασμα 2.000 ανδρών,

υπό τις εντολές και τις οδηγίες του Τμήματος Στρατιάς Δυτικής

Μακεδονίας. Η τακτική του σε ολόκληρη την έκταση της ζώνης

ευθύνης του (35 χιλιόμετρα) ήταν αμυντική, και μάλιστα έκανε

υποχρεωτικό ελιγμό, αναμένοντας ενισχύσεις. Την 1η Νοεμβρίου

1940, οπότε έφτασαν οι ενισχύσεις που περίμενε ο Δαβάκης, οι

ελληνικές δυνάμεις έκαναν αντεπίθεση και κύκλωσαν τις ιταλικές,

που αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Κατά την αντεπίθεση

αυτή, και συγκεκριμένα την 6η ημέρα από την έναρξη των επι-

χειρήσεων, στον Προφήτη Ηλία Κάντσικου (μετέπειτα Δροσο-

πηγής), ο Δαβάκης τραυματίστηκε στο στήθος.

Στον αξιωματικό που τον πλησίασε για να του παρέξει τις

πρώτες βοήθειες πρόσταξε, μαζεύοντας όσες δυνάμεις τού

‘μεναν ακόμα: “Άσε με εμένα, πες με πεθαμένο! Και κοίτα να

μη σου πάρουν τις θέσεις! Τράβα!” Στη συνέχεια τον μετέφεραν

αναίσθητο με το φορείο στο Επταχώρι. Ο τραυματισμός του σε

συνδυασμό με την παλαιά στηθική του νόσο επέβαλε την

αναγκαστική αποχώρησή του από το μέτωπο. Τον αντικατέστησε

ο τότε ταγματάρχης Ιωάννης Καραβίας, ο οποίος ύστερα από

σκληρό αγώνα κατόρθωσε να αποκρούσει τους Ιταλούς της

επίλεκτης ιταλικής μεραρχίας «Τζούλια».

Αυτή ήταν η πρώτη ελληνική νίκη κατά τη μάχη της Πίνδου.

Η νίκη του αποσπάσματος του Δαβάκη είχε αποφασιστική

σημασία στην έκβαση του πολέμου. Μάλιστα θεωρήθηκε η

πρώτη ήττα του άξονα. Η επιτυχία του Δαβάκη συνίσταται

“στην άμεση διάγνωση ενός τακτικού λάθους, που έκανε ο

Ιταλός μέραρχος να προχωρήσει γοργά προς τη Σαμαρίνα,

χωρίς να καλύψει το πλευρό της φάλαγγάς του”. Ο Δαβάκης το

είδε αμέσως και από τη δεύτερη μέρα του σκληρού αγώνα ήταν

σίγουρος ότι χάρη σ’ αυτό το λάθος “θα μάντρωνε τους Ιταλούς”.

Κατά τον Δεκέμβριο του 1942 συνελήφθη από τις Ιταλικές αρχές

κατοχής μαζί με πολλούς διακεκριμένους αξιωματικούς και ομο-

βάθμιους του διοικητές, λόγω της αντιστασιακής του δράσης.

Οι Ιταλοί, στο λιμάνι της Πάτρας, τους επιβίβασαν στο ατμόπλοιο

«Πόλις της Γένοβα» για να μεταφερθούν σε στρατόπεδο συγ-

κεντρώσεως στην Ιταλία. Το πλοίο όμως τορπιλίστηκε από

συμμαχικό υποβρύχιο και βυθίστηκε στα ανοιχτά των νότιων

αλβανικών ακτών, με αποτέλεσμα να πνιγούν οι επιβαίνοντες

(Ιανουάριος 1943). Το πτώμα του Δαβάκη αναγνωρίστηκε, και

ετάφη στον Αυλώνα.

Μεταπολεμικά, τα οστά του διακομίστηκαν και τάφηκαν στην

Αθήνα, στην Καλλιθέα..

Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης υπήρξε από τους πρωτοπόρους

της ιδέας της μηχανοκίνησης του πεζικού και της χρησιμοποίησης

αρμάτων ως κύριου όπλου για τη διάσπαση και καταδίωξη του

εχθρού, καθώς πρόκρινε την ευελιξία των μηχανοκίνητων μο-

νάδων έναντι της γραμμής οχυρών («Ο πόλεμος του μέλλοντος»

(1939))

Απόδοση τιμών

Μετά τον θάνατό του η Ακαδημία Αθηνών τού απένειμε το

αργυρό μετάλλιο της αυτοθυσίας, ενώ στον δήμο της Καλλιθέας

υπάρχει πλατεία με το όνομά του και μια προτομή του. Οδοί,

προτομές και ανδριάντες του ήρωα υπάρχουν και στην Ήπει-

ρο.

Η γενιά του Δαβάκη και οι « γενιές της Μεταπολίτευσης».

Μπορεί ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Εγγονόπουλος και πολλοί

άλλοι λογοτέχνες και ζωγράφοι να εκπροσωπούν πανάξια την

γενιά του 30, δηλαδή τους πνευματικούς ανθρώπους που συν-

δέονται με την εισαγωγή πρωτοποριακών ρευμάτων στην

Ελλάδα από τη Δύση και τη συνειδητή προσπάθεια τους να

τους δώσουν ελληνικότητα και όχι απλά να την μιμηθούν.

Στη γενιά όμως αυτή ανήκουν και άλλοι ,αυτοί που προπα-

ρασκεύασαν υλικά και κυρίως ψυχικά τους Έλληνες να δημι-

ουργήσουν το Έπος του 40-41. Μια γενιά, η οποία κέρδισε τον

παγκόσμιο θαυμασμό. Αντιστάθηκε γενναία σε δύο αυτοκρατορίες

και νίκησε. Θυσιάστηκε για την ελευθερία της πατρίδας και

κέρδισε την διεθνή αναγνώριση, την τιμή, την αξιοπρέπεια και

τον παγκόσμιο θαυμασμό.

Ο Δαβάκης, ανήκοντας και αυτός στην ίδια γενιά ,«τη γενιά

με συνείδηση του εαυτού και της ιστορικής της αποστολής»

είναι ένας από τους πλέον διακεκριμένους εκπρόσωπους της,

γιατί με τις πρωτοβουλίες στο πεδίο της μάχης, τον ηρωισμό

του και την πνευματική του καλλιέργεια συνέβαλε τα μέγιστα

στο θαύμα του 40.

Έχουμε καθήκον τουλάχιστον να τον θυμόμαστε !

Σε αντίθεση με τη γενιά του Δαβάκη, Οι «γενιές της Μεταπο-

λίτευσης», και κυρίως αυτή που αυτοαποκαλείται «Γενιά του Πολυτεχνείου» της οποίας ανίκανοι και «δοτοί» εκπρόσωποί της, με τον ένα ή άλλο τρόπο, μας κυβερνούν ακόμα - είναι αυτή που χρεοκόπησε

την πατρίδα. Η γενιά, αυτή που, αφού συμμετείχε σε ένα πρωτοφανές πλιάτσικο του πλούτου και του ιδρώτα του σκληρά εργαζόμενου λαού της, για τριάντα και πλέον χρόνια, αφήνει πίσω της “συντρίμμια”. Και ακόμα, και κυρίως, κατέστρεψε: το πνευματικό, ηθικό, και κοινωνικό υπόστρωμα και βάθρο της ελληνικής κοινωνίας.

Η γενιά του Δαβάκη οδήγησε την Ελλάδα σε βουνοκορφές

δόξας, υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας και η γενιά του Πολυτε-

χνείου στα βάραθρα της ατίμωσης και της διεθνούς «ξεφτί-

λας»…Αντί για Δαβάκηδες σήμερα έχουμε … Άκηδες. Δυστυχώς!!!