ΕΝΑ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΔΙΚΑΝΝΟ

ΕΝΑ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΔΙΚΑΝΝΟ, ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ ΟΛΓΑΣ;

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΛΟ

Το όπλο είναι μοναδικό στο είδος του, χειροποίητο έργο τέχνης, κατασκευασμένο ειδικά για τον αυτοκράτορα της Αυστρίας , Φραγκίσκο Ιωσήφ Α (18 Αυγούστου 1830 – 21 Νοεμβρίου 1916), για τις «ανάγκες» του κυνηγιού.
Κατασκευαστής ο Joh Springer , τόπος κατασκευής η Βιέννη, όπως αναγράφεται, στο πάνω μέρος του όπλου.
Έτος κατασκευής είναι το 1850 - 1851 2,3 χρόνια περίπου από την ενθρόνιση του.
Εικάζεται, ότι το χάρισε στον Χριστιανό - Γουλιέλμο- Φερδινάνδο- Αδόλφο- Γεώργιο, ευρύτερα γνωστό ως Γεώργιο Α΄ , ο οποίος υπήρξε ο μακροβιότερος βασιλιάς του Βασιλείου της Ελλάδας, από το 1863 μέχρι το 1913!
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο βασιλιάς Γεώργιος Α, είχε πολύ καλές σχέσεις με τον αυτοκράτορα της Αυστρίας , Φραγκίσκο Ιωσήφ Α, και το κέρδισε σε στοίχημα κυνηγιού, το 1870.
Στις 5 Μαρτίου 1913 ο Γεώργιος Α΄ θέλοντας να επισκεφτεί για εθιμοτυπικούς λόγους τον Γερμανό ναύαρχο Γκόπφεν, κατέβηκε στην αποβάθρα του Λευκού Πύργου. Μαζί του ήταν και ο υπασπιστής του ταγματάρχης Φραγκούδης.
Ο Φραγκούδης και ο βασιλιάς δεν είχαν απλή τυπική σχέση. Ο ταγματάρχης λάτρευε τον βασιλιά του, το ίδιο και ο βασιλιάς. Είχαν αδελφική στενή σχέση. Λέγεται, ότι ο βασιλιάς αλλά και η βασίλισσα Όλγα η οποία ήταν σύζυγος του, του είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη, και η σχέση τους ήταν δεμένη και σε πνευματική βάση.
Στην συμβολή της οδού Β. Όλγας, λοιπόν, ο Αλέξανδρος Σχινάς πλησίασε και από μικρή απόσταση πυροβόλησε καίρια τον Γεώργιο Α΄. Έπειτα προσπάθησε να πυροβολήσει και τον υπασπιστή του αλλά εκείνος πρόλαβε και τον αφόπλισε. Ο Σχινάς συνελήφθει από δυο χωροφύλακες που βρίσκονταν σ’ εκείνο το σημείο.
Ο τραυματισμένος Γεώργιος μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο «Παπάφειο Ίδρυμα», αλλά οι γιατροί δεν μπόρεσαν να του προσφέρουν καμία βοήθεια αφού ο Γεώργιος ήταν ήδη νεκρός. Πέθανε στα χέρια του αγαπημένου του, πιστού υπασπιστή.
Αμέσως η πόλη τέθηκε σε κατάσταση επιφυλακής, τα καταστήματα έκλεισαν κι άρχισαν οι καμπάνες των εκκλησιών να χτυπούν πένθιμα.
Η σωρός του Γεωργίου ταριχεύθηκε και για πολλές μέρες εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα. Μεταφέρθηκε στον Πειραιά και στις 20 Μαρτίου και κηδεύτηκε στο βασιλικό ανάκτορο στο Τατόι.

Ο Γεώργιος, αν και Βόρειος, που μάλιστα δεν έπαψε ποτέ να είναι Βόρειος, κατάφερε να προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα σε μεγάλο βάθος. Η ένταξή του στην ελληνική πραγματικότητα του επέτρεψε να ασκήσει έντονη επιρροή στην ελληνική πολιτική σκηνή, σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από όσο ήταν φανερό στην εποχή του. Αν και άνθρωπος της καλής ζωής προτιμούσε να διατηρεί τα προσχήματα στο αυστηρών αρχών αθηναϊκό περιβάλλον, όποτε έφευγε στο εξωτερικό δεν έχανε την ευκαιρία για να γευτεί όσες απολαύσεις δεν μπορούσε στην Ελλάδα. Μάλιστα πολλές φορές οι γνωρίζοντες τον χαρακτήρα του έλεγαν πως ο θυρεός του «Πατήρ του Έθνους» ήταν ακριβής στην κυριολεξία. Η διαλλακτικότητα και η ψυχραιμία του, του επέτρεψε, να διατηρεί ανοιχτές γραμμές με το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόσμου και χωρίς να είναι ιδιαίτερα δημοφιλής να παραμένει η εξουσία του πάντοτε σεβαστή. Σε όλους αυτούς τους παράγοντες μπορεί να αποδοθεί όχι μόνο η ιδιαιτέρως μακροχρόνια βασιλεία του, αλλά και η ωρίμανση του ελληνικού πολιτικού κόσμου, που επί των ημερών του εξευρωπαΐστηκε σε μεγάλο βαθμό.
Για τις Μεγάλες Δυνάμεις εθεωρείτο ο πλέον αξιόπιστος Έλληνας συνομιλητής τους και κατά την έκφραση του Άγγλου Βασιλιά Γεωργίου Ε΄ ο θάνατός του ήταν μεγάλη απώλεια για την Ελλάδα. Γεγονός όμως είναι πως ουδέποτε κατάφερε να φανατίσει τον ελληνικό λαό υπέρ ή εναντίον του, επί των ημερών του το πρόσωπο του Βασιλιά δεν είχε ένθερμους οπαδούς, ούτε εχθρούς.
Η Βασίλισσα Όλγα των Ελλήνων η σύζυγος του Βασιλιά Γεωργίου Α΄ των Ελλήνων για σύντομο διάστημα το 1920 ήταν Αντιβασίλισσα.
Η Βασίλισσα Όλγα ασχολήθηκε πάρα πολύ με φιλανθρωπικά έργα. Δημιούργημά της είναι το Νοσοκομείο Ευαγγελισμός στο κέντρο της Αθήνας, όπως και το Ρωσικό Νοσοκομείο στον Πειραιά.
Κατά τη διάρκεια επισκέψεών της στο μέτωπο του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897, διαπίστωσε ότι οι στρατιώτες δεν είχαν την ικανότητα να διαβάσουν την Βίβλο, διότι ήταν γραμμένη στην Καθαρεύουσα. Έτσι ξεκίνησε πρωτοβουλία για την έκδοση της Βίβλου στη Δημοτική, την απλή γλώσσα. Η έκδοση στη Δημοτική έγινε το 1901, χωρίς την επίσημη άδεια της Ιερά Συνόδου και προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, τα λεγόμενα Ευαγγελικά. Ταραχές έγιναν στην Αθήνα από τους φοιτητές και καθηγητές του Πανεπιστημίου, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών αναγκάσθηκε να παραιτηθεί καθώς και η κυβέρνηση του Γεωργίου Θεοτόκη. Η μετάφραση τελικώς αποσύρθηκε.

Η Όλγα ήταν το μοναδικό μέλος της βασιλικής οικογένειας που έδωσε άδεια, η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου για να δεί τον άρρωστο εγγονό της, Βασιλιά Αλέξανδρο Α'. Η Όλγα επιβιβάσθηκε στην Ιταλία σ΄ ένα μικρό ιδιωτικό κότερο, το οποίο συνάντησε στην Αδριατική σφοδρή τρικυμία και καθυστέρησε πολύ. Έφθασε στο Τατόι είκοσι τέσσερις ώρες μετά το θάνατο (σηψαιμία από δάγκωμα πιθήκου), του Βασιλιά Αλέξανδρου Α' στις 12/25 Οκτωβρίου 1920.
Η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου ανέθεσε την Αντιβασιλεία στον Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη. Μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές της 1/14 Νοεμβρίου 1920 , την Αντιβασιλεία ανέλαβε η Όλγα. Η Αντιβασιλεία της Όλγας τελείωσε στις 19 Δεκεμβρίου 1920, ημέρα που επέστρεψε ο γιος της Κωνσταντίνος Α' από την εξορία, κατόπιν δημοψηφίσματος.
Μετά την έκπτωση της Δυναστείας το 1924, η Όλγα ακολούθησε τη βασιλική οικογένεια στην εξορία. Κοντά της και ο πιστός υπασπιστής , γνήσιος φίλος και πιστός υπηρέτης.
Πέθανε στις 18 Ιουνίου 1926, στη Γαλλία. Η ταφή της έγινε στην Ιταλία όπου έμενε η εξόριστη οικογένειά της. Τα οστά της μεταφέρθηκαν και ενταφιάστηκαν στις 17 Νοεμβρίου 1936 στο βασιλικό κοιμητήριο, στο Τατόι.
Μετά τον θάνατο του βασιλιά, η σύζυγός του, βασίλισσα Όλγα , δώρισε το όπλο στον πιστό υπασπιστή, Φραγκούδη.
Μετά τον θάνατο της βασίλισσας, ο Φραγκούδης γύρισε στην γενέτειρα του, στο Άργος. Εκεί στην κατοχή γνώρισε τον παππού μου, αγροφύλακας τότε, ο οποίος έμοιαζε καταπληκτικά στον αγαπημένο του βασιλιά. Ο παππούς ήταν φανατικά βασιλικός. Ακόμα θυμάμαι τις συζητήσεις μας μπροστά από το τζάκι ,με το τσιγάρο στο στόμα, και το μικρό ποτήρι γεμάτο κόκκινο κρασί Νεμεάτικο, ενώ μου μάθαινε την υπογραφή μου. Λεβεντάνθρωπος.
Ο παππούς αποφάσισε να αγοράσει το όπλο από τον Φραγκούδη, ο οποίος δεν ήθελε να το δώσει σε κανέναν άλλον, γιατί όπως μου έλεγε ο παππούς μου, του είχε τρομερή αδυναμία, και λόγω ανάγκης κιόλας, αποφάσισε να το δώσει μόνον σε αυτόν!! Κατοχή τότε γύρω στο 1942, η πείνα θέριζε. Ο παππούς είχε 6 παιδιά. Στα πόδια του έπεφταν και αυτά και η γιαγιά να μην το πάρει, και να αγοράσει ζώα, αλλά και όταν το πήρε τον παρακαλούσαν να το πουλήσει , για να φάνε. Ο παππούς όμως δεν άκουσε κανένα!!! Κράτησε το όπλο, με χίλιες δύο στερήσεις, και όταν πέθανε το έδωσε στον εγγονό του που έχει το ίδιο όνομα με αυτόν.
Το συγκεκριμένο όπλο, είναι ανεκτίμητης αξίας. Είναι χειροποίητο, αυτοκρατορικό. Οι παραστάσεις που είναι κεντημένες, χρυσό, απεικονίζουν όλα τα είδη του κυνηγιού, και έχει κατασκευαστεί για αριστερόχειρα κυνηγό….και βέβαια η αξία του δεν είναι μόνο ιστορική ,και ποιοτική, αλλά εξίσου και συναισθηματική…..

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Ο κατασκευαστής Johan Springer ήταν όντως ο οπλοκατασκευαστής της αυστριακής αυτοκρατορικής αυλής. Ο Springer ίδρυσε την βιοτεχνία του το 1830, ενώ οι απόγονοι του έφτιαξαν το τελευταίο γνήσιο όπλο Springer το 1955, έκτοτε μετέτρεψαν την εταιρεία σε κατάστημα ειδών κυνηγίου που προσφέρει όπλα και αξεσουάρ ύψιστης ποιότητας.
Το συγκεκριμένο δίκαννο έχει σύστημα Λεφωσέ, με το μοχλό ανοίγματος μπροστά και κάτω από τις κάννες, ενώ ταυτόχρονα έχει κεντρικές βελόνες, και όχι περόνες. Αυτά είναι τεχνικά στοιχεία που όντως το τοποθετουν χρονικά στα μέσα του 19ου αιώνα.
Η κατασκευή του είναι σαφώς πολυτελής, με προσεγμένη δουλειά ειδικά στα ημισφαίρια των καννών, που είναι πρωτότυπα, όντας επίπεδα αντί ημισφαιρικά. Η διακόσμηση με ένθεση, από ότι φαίνεται με την τεχνική της δαμασκήνωσης (damascening) που δεν έχει σχέση με τις δαμασκηνές κάννες. Στην δαμασκήνωση φύλλα άλλου μετάλλου σφυρηλατούνται μέσα σε εσοχές στο μητρικό μέταλλο.
Η κεράτινη λαβή που προσφέρει άνετο κράτημα είναι χαρακτηριστικό της κεντρικής Ευρώπης. Οπως είναι και το μάγουλο στο κοντάκι του λειόκαννου, κάτι που δεν συνήθιζαν οι Αγγλοι και οι Γάλλοι.
Η παρυσία του μάγουλου στο κοντάκι, καθώς και η τοποθέτηση της δεξιάς σκανδάλης που ρίχνει την δεξιά κάννη, τείνει να δείξει ότι το όπλο φτιάχτηκε για δεξιόχειρα χρήστη. Σε ένα καθαρόαιμο αριστερό όπλο το μάγουλο θα ήταν στην αριστερή μεριά, ενώ οι σκανδάλες θα ήταν τοποθετημένες ανάποδα, δηλαδή η αριστερή κάννη θα ήταν η πρώτη σκανδάλη. Σε ένα όπλο αυτής της ποιότητας και κατασκευής είναι βέβαιο ότι η αριστερή διάταξη θα ήταν πλήρης σε κάθε λεπτομέρεια.