ΣΥΝΘΗΚΗ του ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΪΟΥ 1913 και το Πρωτόκολλο Αθηνών .("Occupation Effective").

Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου

Τα όρια των βαλκανικών κρατών όπως διαμορφώθηκαν επίσημα με την συνθήκη του Βουκουρεστίου (η πράσινη γραμμή δείχνει τα μέχρι του 1912 οθωμανικά σύνορα).

Ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος έληξε με τη συνθήκη Βουκουρεστίου (1913) δημιουργώντας μια νέα κατάσταση στα Βαλκάνια. Η Ελλάδα προσάρτησε την νότια Μακεδονία με τη Θεσσαλονίκη, την Καβάλα μέχρι τις εκβολές του Νέστου ποταμού, τη Νότια Ήπειρο και την Κρήτη. Η συμφιλίωση της Ελληνικής με την Γερμανική βασιλική οικογένεια μέσω του γάμου του Κωνσταντίνου με την αδελφή του Κάιζερ εξαργυρώθηκε με την προσάρτηση της Καβάλας, όταν στην συνθήκη του Βουκουρεστίου, παρενέβη ο ίδιος ο Κάιζερ υπέρ της Ελλάδος. Λίγα χρόνια αργότερα, στην αρχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και πριν η Ελλάδα εισέλθει στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ, η Βουλγαρία θα καταλάβει προκλητικά την πόλη της Καβάλας.

Η Σερβία προσάρτησε τη βόρεια Μακεδονία με το Μοναστήρι, τα Σκόπια και τη Στρώμνιτσα. Η Βουλγαρία απέκτησε έξοδο στο Αιγαίο μεταξύ Αλεξανδρούπολης και Πόρτο Λάγος, ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία με την επίθεση που έκανε στον B' Βαλκανικό Πόλεμο μπόρεσε και κράτησε την ανατολική Θράκη μέχρι και την Αδριανούπολη.

Η Ρουμανία επίσης τακτοποίησε προς όφελος της τις συνοριακές της διαφορές με την Βουλγαρία στην περιοχή της Δοβρουτσάς.

Η Αλβανία έγινε ανεξάρτητο κράτος, στο οποίο περιλήφθηκε και η Βόρεια Ήπειρος, ύστερα από εντονότατες ιταλικές πιέσεις και απειλές εναντίον της Ελλάδος, ενώ τα νησιά του Αιγαίου αποδόθηκαν στην Ελλάδα ένα χρόνο αργότερα με το πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (13 Φεβρουαρίου 1914). Τα Δωδεκάνησα παρέμειναν προσωρινά υπό ιταλική κατοχή.

 

Πρωτόκολλο Αθηνών (1913)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

         Το Πρωτόκολλο Αθηνών (1913) αφορά συμφωνία καθορισμού συνόρων μεταξύ Ελλάδας και Σερβίας που υπογράφηκε στην Αθήνα στις 5 Μαΐου 1913. Ονομάζεται επίσης και Πρωτόκολλο Κορομηλά - Μπόσκοβιτς από τα ονόματα των εκπροσώπων των χωρών που το υπέγραψαν.

Με το πρωτόκολλο αυτό συμφωνήθηκε μεταξύ των δύο Χωρών η εντός 20ημέρου υπογραφή Συνθήκης Ελληνο-Σερβικής φιλίας και αμυντικής συμμαχίας, η οποία και τελικά συνομολογήθηκε στις 1 Ιουλίου1913 κατόπιν πρωτοβουλίας του Ε. Βενιζέλου (με παράκαμψη κάποιων εμποδίων) ως η Συνθήκη συμμαχίας Θεσσαλονίκης.

Συγκεκριμένα οι δύο κυβερνήσεις δια των όρων αυτού θα παράσχουν αμοιβαία βοήθεια έτσι ώστε οι δύο Χώρες να έχουν κοινό σύνορο δυτικά του Αξιού (Βαρδάρη), η δε χάραξη των νέων συνόρων να βασίζεται επί της "αρχής των κατεχομένων εδαφών", ("Occupation Effective"). Έτσι το ανάπτυγμα του κοινού συνόρου θ΄ αρχίζει από τη λίμνη Οχρίδα ακολουθώντας πορεία γύρω απ΄ αυτή προς νότια τη λίμνη Πρέσπα, νότια του Μοναστηρίου (που παραμένει στη Σερβία), και ακολουθώντας στη συνέχεια τη γραμμή διαχώρισης του ποταμού μεταξύ Τσέρνας και Μογλενίτσας καταλήγει στον Αξιό, 3χλμ νότια από τη Γευγελή.

Επίσης προσδιορίζεται ότι και οι δύο Χώρες θα συμφωνήσουν την Ελληνοβουλγαρική και Σερβοβουλγαρική οριοθετική γραμμή αντίστοιχα επί της αυτής αρχής. Δηλαδή το σερβικό σύνορο από βόρεια της Γευγελής θ΄ ανέρχεται το ρουν του Αξιού μέχρι τη συμβολή του παραπόταμου Μπεγκαλνίτσα και εκ του ρου του δεύτερου μέχρι τα παλαιά τουρκοβουλγαρικά σύνορα, ενώ το ελληνικό θα διέρχεται από νότια του Κιλκίς, βόρεια της Νιγρίτας και από εκεί από τη λίμνη Αχινού (Κερκίνης) και του Αγγίστα ποταμού που κατέρχεται προς τη θάλασσα, ανατολικότερα του λιμένα των Ελευθερών.

Στο αυτό Πρωτόκολλο συμφωνήθηκε επίσης πως σε περίπτωση που δεν θα είναι εφικτή συμφωνία με τη Βουλγαρία με βάση την παραπάνω αρχή καθορισμού συνόρων, θα προτείνουν τη προσφυγή σε διαιτησία. Αν όμως αντ΄ αυτών η Βουλγαρία εκδηλώσει επιθετική στάση προς επιβολή των αξιώσεών της δια των όπλων, οι δύο Χώρες (Σερβία και Ελλάδα) αναλαμβάνουν την υποχρέωση "προκειμένου να εξασφαλίσουν την ακεραιότητα των κτήσεών τους να παράσχουν αμοιβαία στρατιωτική βοήθεια και να μη συνάψουν ειρήνη (με τη Βουλγαρία), παρά μόνο από κοινή συμφωνία". Επίσης Σερβία και Ελλάδα αναλαμβάνουν ν΄ ακολουθήσουν την αυτή διπλωματική στάση στις διάφορες διαπραγματεύσεις για την διανομή των εδαφών που παραχωρήθηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Τέλος η Ελλάδα υποσχέθηκε να παράσχει για μια 50ετία κάθε δυνατή διευκόλυνση στο σερβικό εξαγωγικό εμπόριο δια του λιμένα της Θεσσαλονίκης και των σιδηροδρομικών γραμμών προς Σκόπια και Μοναστήρι.

Ο διακανονισμός αυτός των συνόρων πράγματι δεν έγινε δεκτός από τη Βουλγαρία, και παρά την παρέμβαση ρωσικής διαιτησίας σύντομα, στις 16 Ιουνίου 1913, ξέσπασε με την επίθεση της Βουλγαρίας ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος.